De reünie van een middelbare school is altijd een goede bron voor drama. Zeker als deze gehouden wordt in de villa van een van de rijkere ex-klasgenoten en al helemaal wanneer die pompeuze gastheer op de ochtend na het voorbijgevlogen feestje in koele bloede blijkt te zijn vermoord. Wat volgt is een intrigerend en soms grappig mysterie dat volledig wordt gedragen door het script en de cast.
De sneeuw om het huis blijkt zo strak als een laken, dus de zes logés concluderen al snel dat de moordenaar een van hen is. Congreslid in spe Amanda grijpt meteen naar een mes, de ietwat vreemde Vivian concludeert dat de citroenen op de keukentafel nep zijn en geschiedenisleraar Mr. Buckley gooit wat extra whisky in zijn koffie. De karaktertrekken van de zes hoofdpersonages zijn al tijdens het feest geïntroduceerd, maar worden op deze manier vervolgens ook ingezet voor humor en intrige.
Vivians droge opmerkingen zijn, zeker in combinatie met Amanda's vurigheid, op zichzelf al de moeite van het kijken waard, maar de rest van de personages en het plot werken ook goed samen. Iedereen heeft een motief (of krijgt er een gedurende de film) en het mysterie wordt zodanig uiteengezet dat je er als kijker bijna uit bent, net voordat alles op typische detectivewijze wordt uitgelegd. Niet alle acteurs zijn even overtuigend, maar doordat de film genoeg gniffelwaardige momenten bevat is dat niet heel erg.
Wat wel ontzettend jammer is, is dat Reunion er bijzonder oninteressant uitziet. De succesvolste detectivefilms van de laatste jaren hebben een eigen stijl. Rian Johnsons Knives Out-films blinken uit in setontwerp, muziek en montage en Kenneth Brannaghs Agatha Christie-verfilmingen schilderen met schaduwen en druipen van de sfeer. Zelfs zonder die unieke detectives met knotsgekke accenten kan je zeggen dat Johnson en Brannagh op elk shot hun stempel drukken.
Reunion ziet er daarentegen uit als een Hallmarkfilm. Iedere acteur is vanuit elke hoek op dezelfde vlakke manier belicht, waardoor op hun gezichten geen schaduwen of ook maar iets van intrige te bespeuren valt, en het huis lijkt wel afkomstig uit een vtwonen. Geen enkel shot is ook maar enigszins uniek, vernieuwend of indrukwekkend. En hoewel tijdens de aftiteling leuke muziek klinkt, valt er gedurende de rest van de film niet interessants te horen. Door die vlakke uitvoering verspilt Reunion aanzienlijk wat van zijn potentieel. Het plot en de personages hadden beter verdiend.
Reunion is te zien bij Netflix.
