In de jaren vijftig houdt de net getrouwde Hedda Gabler een feest in haar landhuis om de beau monde te imponeren. Voormalige geliefde Eileen Lovborg schudt de gemoederen op met haar komst. Straks kiest professor Greenwood haar als nieuwe collega in plaats van gedoodverfde kandidaat George Tesman, Hedda's man. Dus speelt Hedda iedereen tegen elkaar uit. Dat loopt meer en meer uit de hand, Tsjechovs geweer incluis.
Tessa Thompson zet de titelrol strak en helder neer, lonkend naar de andere personages die voor een buitenstaander duidelijk manipulatief overkomen. Zwierend volgt de camera haar langs het weelderige feestgelag en verbluft met sensationele standpunten, zoals wanneer Hedda recht vanuit de camera een kleed van tafel rukt. Ondertussen tikt de soundtrack door en doemt muziek op met een kien gevoel voor timing, precies wanneer een nieuw plannetje van Hedda in werking treedt.
Het verteltempo voelt daarbij meer als een race naar het hoogtepunt dan een lange avond vol intrige. Krasserige aktenummers knallen in beeld na een zinderende dramatische opbouw met dito crescendo in de muziek, alsof elke akte op een cliffhanger moet eindigen. Met haar herinterpretatie van Henrik Ibsens klassieke toneelstuk Hedda Gabler doet regisseur Nia DaCosta net zo goed aan dikdoenerij als het titelpersonage.
Ook nestelt DaCosta het scenario in een overbekend filmraamwerk, waarbij Hedda de gebeurtenissen oprakelt tijdens een overhoring na afloop. Voor de goede orde gooit DaCosta er met een flashforward nog een verteltruc tegenaan. Het originele toneelstuk wordt gezien als een sleutelwerk in de ontwikkeling van het moderne drama, waartegenover Hedda als een uitgeschreven filmproduct voelt.
Het probleem van de film is dan ook alle poeha. DaCosta schenkt veel aandacht aan exquise details, van haute cuisine tot fonkelende auto's. Een band strooit met nog immer populaire nummers als Gopher Mambo van Yma Sumac of It's Oh So Quiet, bekend van Björks uitvoering. Het komt allemaal te geënsceneerd over, zeker door de magazineglans die over alle beelden hangt. Typerend voor het neppe karakter van de film is een groot vuur buiten. Als de gasten daar uren later weer langskomen, staan de grote houten palen van het vuur nog steeds overeind, alsof het net is aangestoken.
Gelikte trucs bouwen de spanning op, met als keerzijde dat dit najagen van zinderende effecten te weinig meevoert in de rijke psychologie van de personages. Er zijn genoeg zielenroerselen om uit te diepen - van Eileens zelfkastijding tot Hedda's liefdeloosheid of George' naïviteit - maar de interacties tussen acteurs draaien meer om het overtroeven van de ander. Dat zit ook in de zelfvoldane blikken waarmee ze naar elkaar staren. Een klassieker van Ibsen verfilmen getuigt van ambitie, maar Hedda maakt deze niet waar.
Hedda is te zien bij Prime Video.
