Bij een Deense filmproductie zal de gemiddelde filmliefhebber niet meteen denken aan een zonovergoten locatie en vluchtige liefdesperikelen. De Denen staan vooral bekend om films met een sobere stijl en emotionele diepgang, zoals Festen en The Promised Land, of series als Borgen. De in Iran geboren Mehdi Avaz bewijst dat het ook anders kan met zijn zoetsappige dramedie Mango.
De eerste scènes schetsen hotelmanager Lærke als een nogal typische 'girlboss': ze is goed in haar werk en gedraagt zich kil en afgemeten tegenover haar ex-man. Na drie jaar non-stop werken is ze toe aan vakantie met haar dochter. Maar haar baas dwingt haar om per direct af te reizen naar Andalusië, om een koppige fruithandelaar te overtuigen zijn mangoplantage te verkopen. Haar dochter besluit ze dan maar mee te nemen op werkvakantie.
Hoewel de film als romantische komedie in de markt is gezet, blijkt de humor ver te zoeken. Er zijn wel degelijk grappige films van Deense filmmakers, maar Mango versterkt het idee dat Scandinaviërs humorloos en streng zijn. De al spaarzame grapjes zijn behoorlijk flauw en worden dan ook nog eens uitgemolken.
Beter werken de scènes, waarin de relatie tussen moeder en dochter wordt onderzocht. Er is chemie tussen Lærke en haar dochter, die elkaar niet altijd begrijpen maar wel degelijk een warme band hebben. Een openhartig gesprek tussen de twee aan de rand van het zwembad smaakt naar meer en roept de vraag op of deze film als interpersoonlijk drama niet meer potentie had.
De belangrijkste verhaallijn blijkt de ontluikende liefde tussen Lærke en Alex, de eigenaar van de mangoplantage. Hun relatie ontwikkelt zich volgens het typische 'vijanden-naar-geliefden'-ritme. Lærke is de pragmatische zakenvrouw die botst met de goedhartige maar weinig innovatieve Alex. Naarmate de personages mondjesmaat openhartiger naar elkaar worden, krijgen ook de acteurs meer om mee te werken. Met name Dar Salim, bekend van bijrollen in Hollywoodproducties als The Terminal List: Dark Wolf en The Covenant, laat zien dat hij meer in zijn mars heeft dan een feelgoodfilm van dit kaliber.
Vanaf de tweede helft begint de film zijn ritme te vinden, en wordt de toenadering tussen Lærke en Alex zelfs bevredigend om naar te kijken. Dat neemt echter niet weg dat de relatie zich totaal voorspelbaar ontvouwt. Mango heeft een hoog Hallmark-gehalte; de verhaallijnen zijn vanaf de eerste paar scènes al uit te stippelen. Toch moet de film worden nagegeven dat hij enkele meta-achtige verrassingen bevat. Zo geeft Alex schoorvoetend toe dat hij mango's eigenlijk helemaal niet lekker vindt: 'Veel te zoet.'
De plot blijft rond het middelmatige hangen, maar de 'color grading' en cinematografie zijn helaas van een nog lager niveau. Met name hoofdrolspeelster Josephine Park ziet er in een aantal scènes zo oranje uit dat ze associaties oproept met Oempa Loempa's. Ook zijn de make-uplaagjes van de acteurs soms duidelijk zichtbaar in fel licht. Niet meer dan slordigheid, maar het doet wel afbreuk aan de immersie.
Wel goed tot zijn recht komt het zomerse sfeertje van Zuid-Spanje. Het toeristenbureau van Spanje zal ongetwijfeld blij zijn met de film. Mango geeft het prachtige Andalusië op idyllische wijze weer, met zijn pittoreske dorpjes en uitgestrekte heuvellandschap. Wanneer Lærke en haar dochter kort terugkeren naar het sobere Kopenhagen, weerspiegelt het spaarzame kleurpalet het contrast tussen Denemarken en het (letterlijk en figuurlijk) warme Spanje.
Mango is zo'n film die je vijf minuten nadat de aftiteling over het scherm rolt alweer bent vergeten. De humor werkt niet en de film blijft dramatisch te oppervlakkig om indruk te maken, ondanks een paar aardige scènes. Voor wie, nu de dagen weer korter worden, op zoek is naar wat luchtig vertier dat zich afspeelt in een zonovergoten setting, zal Mango waarschijnlijk wel voldoen. De rest kan deze zoetsappige film beter aan zich voorbij laten gaan.
Mango is te zien bij Netflix.
