De zeventienjarige Johanne raakt verliefd op haar lerares Frans en legt haar gevoelens vast in een gedenkschrift. Wanneer ze deze memoires laat lezen aan haar oma Kristin en moeder Karin, gaan de schrijfsels een eigen leven leiden.
De volwassenen maken zich aan de ene kant zorgen. Is Johanne niet gemanipuleerd? Wat is er precies gebeurd tijdens Johannes afspraken bij de lerares thuis? Aan de andere kant ontroert de ontboezeming over Johannes eerste liefde hen zo dat ze er een boekpublicatie in zien. Zo ontspint zich een drama waar de dubbelzinnigheid van Johannes verbeelding hoogtij viert.
Johanne voert constant het woord via een voice-over, maar het blijft gissen naar het waarheidsgehalte van haar vertelling. Actrice Ella Øverbye drukt met haar peinzende gelaat en intonatie zowel een romantisch als doorleefd stempel op het verhaal. Ze beschrijft haar gevoelens helder, zonder te vervallen in sentimentaliteit. Een terloopse opmerking doet vermoeden dat er misschien meer is gebeurd dan ze zegt.
Regisseur Dag Johan Haugerud registreert de gebeurtenissen en tussentijdse gesprekken zakelijk. Die terughoudende benadering legt de nadruk op de acties en lichaamstaal van de personages. Zo zindert de confrontatie tussen moeder Karin en de lerares, dankzij alle onuitgesproken vermoedens dat de zaken niet per se zo zijn gelopen als opgeschreven.
Tegelijkertijd kapselt zijn stijl de verbeeldingskracht van Johanne in - deze leeft daarom onderhuids in de eenvoudige beelden. Zo roepen alle spraakwatervallen van de personages een diepgang op, vergelijkbaar met hoe Éric Rohmer (The Green Ray) dat deed in zijn meesterlijke films waarin hij mensen observeerde.
De liefdesgeschiedenis sluimert subtiel ondanks de uitvoerige beschrijvingen. Alleen de scènes op de bank bij de lerares voelen lyrisch, dankzij de warme belichting en innemende lach van actrice Selome Emnetu. Voor de rest voelt Drømmer vooral als een literaire film. Het doet in de verte denken aan het werk van Marguerite Duras. Zij verfilmde haar eigen romans zo bovenzinnelijk dat films zoals India Song draaiden om wat niet gezegd of getoond werd. Drømmer tipt daar niet aan, want daarvoor geven de cinematografie en montage te veel weg.
De thematiek van de botsing tussen de kracht van de verbeelding en de tegenvallende werkelijkheid komt niet altijd goed uit de verf, ondanks Johannes pakkende verhaal. De film breekt soms met haar eigen perspectief, wat leidt tot stilistische tegenstrijdigheden. Zo krijgt Kristin als trotse en jaloerse schrijfster een droomscène die breekt met Haugeruds bescheiden stijl.
Het scenario verloopt ook niet altijd even doordacht, met plotselinge karakterverschuivingen en toevalligheden. Het slot vloeit daardoor niet natuurlijk voort uit Johannes gedrag, wat de innemende ambiguïteit van het drama deels ondermijnt.
