in Recensies
Update:
Twee vrouwen kijken elkaar diep in de ogen en geven elkaar het jawoord. Dan volgt de kus waar ze al de hele ceremonie naar smachten. Zo begint het waargebeurde verhaal van Julian Boom en Fleur Pierets, die in 2017 besluiten om te trouwen in alle tweeëntwintig landen waar dat op dat moment is toegestaan. Tweeëntwintig keer elkaar de liefde verklaren en beloven bij elkaar te blijven tot de dood hen scheidt. Maar de dood blijkt eerder te komen dan ze ooit hadden kunnen denken.
Vanaf het eerste moment voelt de liefde tussen Julian en Fleur tastbaar en echt. Nina Meurisse kijkt met sterretjes in haar ogen van geluk naar haar tegenspeelster. Laurence Roothooft maakt indruk als de rust zelve, in contrast met Meurisses opgewektheid, en straalt daarmee een diep verankerde, maar net zo intense liefde uit. Beiden kijken naar elkaar alsof ze elk detail willen koesteren. Hun blikken lijken elk detail van elkaar te willen koesteren, en deze oprechte emotie vormt de basis van de film.
Die intimiteit wordt versterkt door Kusters' keuze om vaak met een videocamera te werken, wat een bijna documentair gevoel geeft. Tijdens deze scènes laat Kusters de acteurs improviseren met tekst en camera. De spontaniteit zuigt de kijker direct in de relatie tussen Julian en Fleur; soms lijkt het alsof je zelf in de kamer aanwezig bent.
Niet alleen door de videocamera is Julian prachtig om naar te kijken. De warme, gouden gloed die het beeld omhelst, geeft alles een sprookjesachtige uitstraling. Alles is vol kleur: de gele zon, het groene gras, zelfs het winterse New York is spectaculair grijs. Wanneer Julian ziek blijkt, vervagen de kleuren en voelt alles somberder en doffer dan ooit.
Door deze keuzes voelt Julian vooral als een viering van de relatie tussen Fleur en Julian. De focus ligt niet op het tragische einde, maar op de tijd die ze samen hebben gehad. De film schreeuwt als het ware: koester alles, geniet van wat je hebt. De film gaat respectvol om met het bronmateriaal en wordt nooit melodramatisch of exploiterend.
Het beperkte melodrama biedt ruimte voor stille momenten waarin alleen het tikken van de klok en de ademhaling van de geliefden hoorbaar zijn. Sommige shots lijken bijna op geschilderde stillevens die de vrede en later ook het verdriet tussen de twee prachtig verbeelden. Kusters' regie levert zo een direct invoelbaar portret van de innige liefde tussen Julian en Fleur.
Een minpunt zijn de flashforwards naar Fleurs leven zonder Julian. Ze verstoren de bijzondere sfeer, zijn repetitief, hebben weinig te zeggen en leiden af. Bovendien wordt door deze scènes het naderende einde vrij vroeg duidelijk, wat de film een laag van verdriet meegeeft die af en toe het doel als ode aan het leven in de weg zit.
Daarnaast verschuiven deze scènes de focus nog meer naar Fleur. Voor een film die Julian heet, leer je haar als persoon buiten haar relatie met Fleur nauwelijks kennen. Wat voor persoon was Julian zonder Project 22? Verder dan een eerste indruk kom je niet.
Toch blijft het ontroerend om een lesbisch koppel zo gelukkig en vredig te zien. Julian zegt dat ze nooit had kunnen bedenken dat ze met de vrouw van haar dromen zou trouwen. De film toont zowel de vooruitgang die is geboekt op het gebied van lhbtqia+-rechten als de weg die nog te gaan is. Op naar een toekomst waarin trouwen overal mogelijk is! Laat dat de nalatenschap van Julian en Fleur zijn.
