Cash rules everything around me, rapte de Wu-Tang Clan ooit. In de rijkelijk met hiphopbeats besprenkelde komedie The Fakenapping worden die woorden weer bewaarheid. Het steenrijke Saudi-Arabië neemt haar eigen obsessies aardig op de hak, al is dat natuurlijk ook gewoon een vorm van luxe.
Niemand zal het verbazen: deze Saudische productie ademt geld. Dat begint al bij de fabuleuze beelden. De piekfijne postproductie mocht duidelijk wat kosten en zorgt voor warme, diepe kleuren. Het felle blauw van een vogelmasker spat van het scherm. Een vogelmasker!? Jawel, een gedenkwaardige openingsscene van nog geen drie minuten blijkt de beste van de film - mis 'm dus niet.
Een man met een vogelkop staat in de supermarkt bij de meloenen. Het is een waanzinnig beeld dat doet denken aan Daft Punks videoclip Da Funk. De absurde ontregeling van het doodgewone door je net even anders voor te doen. Helaas wordt de dwarse humor - zoals Netflix de film zelf aanprijst - later nauwelijks nog uitgebouwd. Al snel sijpelt het absurdisme weg om plaats te maken voor een familiekomedie in het hoge tempo van Shouf Shouf Habibi.
Het dierenmasker vormde weinig meer dan een onschuldig grapje tussen hoofdpersonage Sattam en zijn pientere dochter Maram. De losstaande scène laat slechts zien dat de sappelaar met schulden een goede vader probeert te zijn. Hij wil het zélf maken en niet aan het handje van zijn steenrijke vader Sulaiman lopen. Deze levenshouding bracht hem echter niks in de Saudische maatschappij, waarin je snel voorbij gesjeesd wordt door grote jongens met diepe zakken.
Autorijden kan het hoofdpersonage gelukkig aardig, alhoewel... Arme Sattam moet er rap vandoor omdat duistere figuren achter hem aanzitten. Ook tijdens de achtervolging spat het geld er vanaf, want de stadse achtergrond oogt chique en de bolides van de criminelen zijn snel en duur. De energieke beats helpen het gas indrukken en pompen harder dan dat de olie uit de grond komt.
Later in de film worden de vaak herhaalde 'trap' beats alsnog wat vermoeiend. Het voelt als een verademing wanneer er even een reggaeliedje klinkt. Rust komt er uiteraard niet, want tegen die tijd staat een hele Saudische (schoon)familie op stelten. Pater familias Sulaiman is ontvoerd en er zijn snel riyals nodig. Heel veel riyals. Uiteraard heeft het zwarte schaap Sattam hier iets mee te maken. De oliedollars liggen voor hem niet voor het oprapen, dus hij moet uit een ander vaatje tappen.
Het leukst aan de film zijn de momenten rond de besnorde Sattam zelf, die met zijn droogkloterige mimiek de hele film draagt. Noem hem gerust de Saudische Herman Finkers. Ook de - oliedomme - 'criminelen' doen stinkend hun best. Zij dromen nog altijd van de gouden jaren negentig en hullen de ontvoerde rijkaard in een Chicago Bulls-shirt. Wachtend op het losgeld spelen ze op een stokoude Gameboy. De dochter van Sattam heeft intussen een splinternieuwe Switch gekregen, het contrast kon niet veel duidelijker worden neergezet.
Te midden van de chaos ontstaat zo een satire met aardige wat zelfspot over de haves en have-nots van een steenrijk land. Dat durven is natuurlijk ook gewoon een teken van de opwaartse beweging die het dictatoriale Saudi-Arabië mondiaal aan het maken is. De neiging om de film te laten verknallen door enige verdenkingen van 'culturewashing' is daardoor moeilijk te weerstaan, helemaal wanneer het belangrijkste vrouwelijke personage (Hiyam, de ex van Sattam) zónder hoofddoek rondloopt.
Aan zo'n detail is te merken dat de film zich ook op een westers publiek richt. Diezelfde westerlingen krijgen overigens nog een kleine trap na, want Hiyam houdt zich vooral bezig met westerse hobby's als mediteren en het signaleren van 'negatieve energie'...
Voor haar broodnodige rust zal Hiyam het niet van haar koppige schoonvader moeten hebben, want de rijkaard is het type dat een schilderij aan de muur heeft hangen met de tekst: "Een mans enige schande is een lege portemonnee." Deze Saudische wijsheid zet het wervelende plot definitief in gang.
Een beetje kijker snapt dat de vele wendingen enkel kunnen eindigen dankzij de beruchte 'derde hond die met het been heengaat'. Wie heeft het meeste belang bij het losgeld? In de Arabische wereld hebben ze weinig op met honden, dus steekt een kat alvast een pootje uit.
Voordat voorgoed duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit, dendert de film naar het meest Saudische einde dat men kon verzinnen. Criminelen die elkaar onderspuiten met... olie. Wat helpt bij zulke mallotigheden: de film duurt slechts 86 minuten. De ideale lengte voor een lekker onnozele komedie. Daar kunnen veel Amerikaanse films nog wat van opsteken. De geringe speelduur moet een bewuste keuze zijn geweest. Het geld kán simpelweg niet opgeraakt zijn. Dat snapt zelfs een buitenlander.
The Fakenapping is te zien bij Netflix.
