Linda heeft veel op haar bord. Ze zorgt voor haar dochter die door een mysterieuze ziekte is geveld en de hele nacht via een sonde moet worden gevoed. Wanneer het plafond van haar appartement instort, moet ze noodgedwongen verhuizen naar een vreemd motel. Alsof dat nog niet genoeg is, verdwijnt een van haar cliënten op onverklaarbare wijze. If I Had Legs I'd Kick You is een beklemmend onderzoek naar wat langdurige, zich opstapelende stress met je mentale weerbaarheid doet. Draai je door of weet je je nog net ergens aan vast te grijpen?
Byrne is fenomenaal als Linda. Ze zit in vrijwel elk shot en draagt de film volledig op haar schouders. Ze houdt de intensiteit op knappe wijze hoog en schakelt binnen scènes moeiteloos tussen uitersten: van gecontroleerde beleefdheid tot ontploffende frustratie. Geen moment voelen haar emoties overtrokken of theatraal. Byrne verbeeldt Linda's neerwaartse spiraal met een rauwe vanzelfsprekendheid die onder de huid kruipt.
De cinematografie versterkt dat effect door bijna uitsluitend gebruik te maken van close-ups. De camera lijkt Linda's persoonlijke ruimte systematisch binnen te dringen; vaak is haar gezicht niet eens volledig in beeld. Dit maakt Byrnes acteerprestatie alleen nog maar indrukwekkender. Het creëert een uitgesproken claustrofobisch gevoel en laat geen ontsnappingsruimte toe. Wegkijken is geen optie; je wordt onvermijdelijk meegesleurd in haar mentale neergang.
Ook het geluidsontwerp speelt een cruciale rol. Een pulserende, techno-achtige soundtrack verleent de film een licht absurdistische, bijna bovennatuurlijke ondertoon. Daarbovenop komt het monotone, zuigende geluid van de sonde, dat te horen is via de babyfoon die Linda altijd bij zich heeft. Samen vormen deze geluiden een opdringerige maalstroom die onverbiddelijk toewerkt naar het moment waarop Linda volledig doordraait.
Het kleurgebruik draagt verder bij aan het onwerkelijke gevoel. De behandelpraktijk waar Linda werkt, is klinisch wit en kil, terwijl het motel wordt gedomineerd door diepe blauw- en groentinten, alsof het zich onder water bevindt. Het rode licht van de sondemachine contrasteert hier scherp mee en roept associaties met het hellevuur op.
Visueel en auditief vormt de film een coherente afspiegeling van Linda's mentale toestand. Technisch zit de film strak in elkaar. Cameravoering, belichting en geluid smelten samen tot een subjectieve ervaring waarin elke prikkel wordt uitvergroot. De film laat scherp zien hoe bij extreme stress zelfs de kleinste obstakels levensbedreigend kunnen aanvoelen, en hoe Linda daardoor langzaam het contact met de realiteit verliest. De zorg voor haar dochter verschuift van een daad van liefde naar een reeks mechanische handelingen. Veelzeggend is dat het kind vrijwel volledig buiten beeld blijft en vooral aanwezig is als een schrille, soms irritante stem.
Toch wringt het verhaal hier en daar. Het subplot rond Linda's verdwenen cliënt blijft onderontwikkeld en voegt inhoudelijk weinig toe. Ook wanneer de film voorzichtig flirt met het paranormale, mist dat overtuigingskracht. Het openlaten van bepaalde verhaalelementen ondermijnt het beklemmende effect eerder dan dat het het versterkt.
Desondanks is If I Had Legs I'd Kick You een indrukwekkende en confronterende verbeelding van de uitputting en frustratie die gepaard gaan met moederschap en mantelzorg. De film laat vooral zien hoe isolerend die ervaring kan zijn wanneer steun uitblijft. Linda blijft maar doorgaan, trappelen, overleven, maar de beloofde reddingsboei laat op zich wachten.
