Amélie beschrijft haar eerste levensjaren als een passieve, pre-bewuste staat van zijn, waarin ze nauwelijks reageert op haar omgeving. Wanneer ze op haar tweede voor het eerst witte chocolade proeft, ontwaken haar verlangens en nieuwsgierigheid. Vanaf dat moment wil ze alles zien, voelen en beleven. In die ontdekkingsreis stuit ze steeds vaker op grenzen en teleurstellingen. Is de wereld nog wel zo leuk en mooi als ze leek? De film is een prachtige verbeelding van de waanzin én grootsheid van het bestaan, gezien door de ogen van een driejarige.
De animatie is adembenemend. De schilderachtige stijl, gecombineerd met felle kleuren, voelt als een prentenboek dat tot leven is gewekt. Vooral de paarse en roze achtergrondkleuren en accenten versterken di gevoel. De grote, felgekleurde ogen geven de personages extra expressie, terwijl de bewegingen opvallend vloeiend zijn geanimeerd. Het knapst is misschien nog wel hoe Amélie écht als een peuter beweegt: als ze haar armpjes uitstrekt, doet haar hele lichaam mee. Ook de verbeelding van het Japanse landschap is prachtig; elk frame is een pareltje om naar te kijken.
Het verhaal wordt volledig verteld vanuit Amélies perspectief. Ze beschrijft haar leven als een mythe waarin zij, als een pasgeboren god, de hoofdrol in speelt. Bloemen bloeien op haar wil en aardbevingen ontstaan wanneer ze boos of verdrietig is. Maar gebeurt dat werkelijk of is dit hoe Amélie de wereld ervaart? De film speelt voortdurend met die grens tussen realiteit en verbeelding. In allegorieën laat Little Amélie or the Character of Rain voelen hoe het is om de wereld voor het eerst te ontdekken: intens, magisch en overweldigend.
Gaandeweg krijgt deze ontdekkingsreis ook een schaduwkant. Wanneer haar oma terugkeert naar België, ervaart ze voor het eerst verlies. Dat moment werkt als katalysator voor grotere vragen: heeft alles een einde? En bestaat het leven dan uit een aaneenschakeling van eindes? De film is daarmee niet 'alleen maar' animatie, maar ook een existentiële en metafysische reflectie op het bestaan. Ook is het een herinnering dat kinderen vaak veel dieper denken dan volwassenen beseffen.
Toch draait de film niet alleen om rouw en verdriet. Er is minstens zoveel ruimte voor blijdschap en pure verwondering. Amélie is verrukt door allerlei details van de natuur, zoals de eerste keer regen en insecten zoals lieveheersbeestjes en sprinkhanen. Ze wil alles ontdekken, zien en voelen. Little Amélie or the Character of Rain is zo een teder, prachtig geanimeerde herinnering aan hoe onvoorstelbaar bijzonder het leven is, zeker door de ogen van een kleine stuiterbal van een kind.
