Sonny Boy is niet de enige Nederlandse Oscarinzending. In de categorie 'beste korte animatiefilm' dingt The Monster of Nix mee naar het felbegeerde beeldje. Ondanks de Engelse titel is deze productie van Nederlandse makelij. De Nederlander die deze Engelstalige film maakte is animator Rosto, die met zijn bedrijf Rosto A.D. al een aantal animatiefilms op zijn naam heeft staan. In 2005 won hij voor zijn Jona/Tomberry de Canal+-prijs in Cannes. Daarnaast maakte Rosto onder andere de graphic novel Mind My Gap en videoclips, zoals 'The Dark' van Anouk. The Monster of Nix bevat zijn kenmerkende, duistere animatiestijl, maar is toch voor kinderen bedoeld.
Rosto wilde namelijk een film voor zijn zoon maken, die toen de productie startte zes jaar oud was. Tegen de tijd dat de film af was en de jongen de film kon zien, was hij al twaalf. Het verhaal dat Rosto voor zijn kind bedacht, lijkt sterk geïnspireerd te zijn door Het Oneindige Verhaal van Michael Ende, het boek dat in 1984 verfilmd werd als The NeverEnding Story. Het monster uit de titel is net als in het verhaal van Ende een oneindig niets dat een fantasiewereld dreigt op te slokken. En ook nu zijn verhalen de redding. Dit keer worden ze echter door fragiele wezens in eieren bewaard.
De manier waarop de werkelijkheid van het stadje Nix, waar hoofdpersoon Willy woont, en de wereld waar hij via het bos in belandt, in elkaar overvloeien is origineel. Wat de half uur lange film echt de moeite waard maakt, is de unieke, sfeervolle animatiestijl van Rosto, die vanaf het eerste shot een geheel eigen wereld creëert. Zijn stijl benadrukt het geringe onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid, aangezien het dorpje Nix en de inwoners er al even apart uitzien als de fantasiewezens die Willy tegenkomt in het bos waar hij heengaat om zijn oma terug te vinden.
De film mag dan toegankelijk voor kinderen zijn, maar dat betekent niet dat de vormgeving vrolijk is. Rosto's wereld is een nachtmerrieachtig universum waarin Willy te maken krijgt met een bange boswachter, de boomachtige wezens Langemen en de reusachtige vogel Virgil. Die laatste heeft de stem van Tom Waits, maar ondanks dat Rosto de film een musical noemt, zingt Waits niet. Wel praten hij en een aantal andere personages redelijk ritmisch in rijm, maar zingen is het niet. De muziek van het Metropole Orkest en de band The Residents zijn medebepalend voor de sfeer en geven de film iets muzikaals, maar een musical is het niet. Waar wel vaststaat is dat The Monster of Nix een bijzonder vormgegeven animatiefilm is.
