De Vietnamese filmmaker Anh Hung Tran werd in de jaren negentig opgehemeld als een van de grootste nieuwe arthousetalenten. Zeker met het prachtige Cyclo, dat in 1995 de Gouden Leeuw won op het Filmfestival van Venetië, maakte Tran naam voor zichzelf. In de vijftien jaar die daarop volgden maakte Tran echter nog maar twee films, waarbij de laatste, I Come with the Rain (zijn Engelstalige debuut), door maar heel weinig mensen is gezien. Met het prestigieuze Norwegian Wood, een verfilming van het bekendste boek van Hariko Murakami, moet zijn comeback gestalte krijgen.
Norwegian Wood geniet, evenals het gehele oeuvre van Murakami, een cultstatus onder de grote schare fans, wat onvermijdelijk het gevaar met zich meebrengt dat de regisseur van de verfilming zich te gedienstig aan het boek opstelt. Het verhaal speelt zich af eind jaren zestig in Japan, een periode waarin over de hele wereld studentenprotesten uitbraken tegen de gevestigde orde. In deze turbulente tijden is de jonge Watanabe meer bezig met meisjes dan met de politiek.
Hij wordt verliefd op de mysterieuze Naoko, die hij nog van jaren terug kende uit zijn geboortedorp. Het contact tussen hen is echter verwaterd na de zelfmoord van Kizuki, de beste vriend van Watanabe en de vroegere partner van Naoko. Naoko wordt dan ook geplaagd door schuldgevoel als ze een relatie met Watanabe begint. Dat gaat zelfs zover dat ze vlucht naar een psychiatrische inrichting om haar problemen onder ogen te zien. In de tussentijd leert Watanabe ook nog eens de avontuurlijke Midori kennen en moet hij voor zichzelf uitmaken bij welke vrouw zijn hart ligt.
De impressionistische stijl die Tran in Norwegian Wood hanteert, werkt in het begin van de film nog uitstekend. De film is dan prettig desoriënterend en probeert vooral een nostalgisch en melancholisch gevoel bij de kijker op te wekken, iets wat versterkt wordt door het schitterende camerawerk. Gaandeweg begint deze aanpak echter op steeds meer problemen te stuiten. Het dramatische liefdesverhaal, dat bijna episch is in aanpak, blijft dan te afstandelijk waardoor de 133 minuten lange film nogal saai wordt.
Dat neemt echter niet weg dat Norwegian Wood voor de filmliefhebber een feest voor het oog is. Er zitten werkelijk schitterende scènes in deze film, zoals een minuten durend gesprek tussen Naoko en Watanobe die in één lange take is opgenomen in de wijde Japanse natuur. Maar ook een zeldzaam fraai gefilmde seksscène maakt veel indruk. Het is jammer dat de film op thematisch niveau die kracht mist, want als dat wel zo was geweest, zou Norwegian Wood een onvergetelijke film zijn geworden. Nu is het een zeldzaam voorbeeld van een mislukking die toch de moeite waard is.
