Trilogieën zijn een bijzonder onderdeel van de filmwereld. Een aantal van de beste films maken deel uit van een trilogie en vaak is de kracht van een trilogie groter dan die van de individuele films. Trilogieën kunnen echter ook veel teleurstelling opleveren: als deel één sterk is, is er de hoop dat de twee volgende delen net zo sterk zullen zijn. Een verwachting die veelal niet ingelost wordt. Zo ook bij de verfilming van de boekentrilogie van Stieg Larsson. Millennium: Mannen Die Vrouwen Haten, het eerste deel, was opvallend sterk, met krachtige personages, een goed, boeiend verhaal en leuke aanvullende actie. In deel twee was die actie niet langer bijkomend, maar bepaalde ze grotendeels de film, waardoor deze lang niet zo intrigerend was als deel één. Gelukkig herpakt de serie zich enigszins met deel drie en komt het tot een waardige afsluiting.
Meteen in het begin is Lisbeth Salander alweer in gevaar: ze overleeft ternauwernood een aanslag op haar leven. Tegelijkertijd ontvangt haar goede vriend Mikael Blomkvist een jonge journalist die een grote samenzwering heeft ontdekt binnen de vrouwenhandel, waarbij ook de Zweedse veiligheidsdienst betrokken is. Blomkvist vindt bovendien aanknopingspunten met Salanders verleden en gaat op onderzoek uit, terwijl Lisbeth beschuldigd wordt van moord en wordt neergesabeld in de media. Met gevaar voor eigen leven zet Blomkvist door in een poging Salander vrij te pleiten.
Millennium 3 is met 148 minuten veruit de langste film uit de trilogie. Niet verwonderlijk aangezien ook het boek het dikste deel was met 651 paginas. Ondanks de sterke inkorting van het verhaal voelt de film soms toch wat langdradig aan. Vooral het deel in de rechtbank, volgens beproefd recept van het rechtbankdrama, blijft vaak steken in feiten en kwesties die niet erg boeiend zijn of herkauwd aanvoelen. Gelukkig is de algehele lijn van de film sterk geconstrueerd en vergeef je de film de saaiere stukken al snel. Het plot is zonder meer interessant en knoopt veel losse eindjes van de voorgaande delen aan elkaar. Fans van de eerste twee delen zullen de bioscoopzaal dan ook met de nodige voldoening verlaten.
Wat betreft de acteurs en hun personages kan er maar één oordeel zijn: uitstekend. Noomi Rapace wervelt door en zet wederom een verbluffende acteerprestatie neer die haar personage een hoge mate van geloofwaardigheid geeft, geloofwaardigheid die bij sommige personages enigszins ontbreekt helaas. Heel storend is het niet, maar in een film die een hoge mate van realisme nastreeft, moet het eigenlijk niet nodig zijn dat enige fantasie van de kijker wordt verlangd.
Als trilogie is de Millennium-reeks geen vreemde eend in de bijt. Van een sterk deel vloeit zij over in een zwakker deel om bij het slotstuk weer aan kracht te winnen; we hebben het vaker gezien. Diegenen die de films achter elkaar bekijken, zullen dus met een bevredigd gevoel de trilogie afsluiten. Anderen, die na de tweede film hun interesse verloren, missen een prima afsluiting van het driedelige verhaal. Al met al is dit geen legendarische film, noch een legendarische trilogie geworden. De films kennen hun sterke momenten en weten over het algemeen een prima lijn vast te houden, maar de indruk die achterblijft is niet overweldigend. Het meest memorabele aspect is Noomi Rapace, die heeft laten zien een actrice van groot kaliber te zijn. Ze heeft inmiddels aangegeven niet in de Amerikaanse remakes te willen spelen. Maar goed ook eigenlijk, het is veel interessanter te zien wat ze nu gaat doen.
Lees ook de interviews met Niels Arden Oplev (regisseur van de eerste film) en Noomi Rapace.
