Actrice Sarah Polley is ogenschijnlijk een klassieke schoonheid, maar heeft ook iets onopvallends. Haar grote ogen, licht asymmetrische gezicht en aarzelend omhoog krullende mondhoeken verhullen afgezien van intelligentie weinig over wie ze werkelijk is. Het is niet vreemd dat ze vaak gecast wordt als schuchter type, iemand die niet snel het achterste van haar tong laat zien of een geheim met zich meedraagt. Ook Isabel Coixet viel voor haar bijzondere charisma en liet Polley de hoofdrol spelen in My Life without Me over een vrouw die het korte leven dat haar nog rest als ze ten dode wordt opgeschreven nog een mooie invulling wil geven.
De films van Coixet neigen wel eens een melodramatische grens te overschrijden. Het volstrekt onsentimentele acteren van Sarah Polley werkt ideaal als vangnet. Misschien dat de regisseur zich daarvan bewust is geweest en in The Secret Life of Words daarom opnieuw gebruik heeft gemaakt van deze kwaliteit. Een script als dit wordt immers in verkeerde handen al snel een draak. Als de Oost-Europese, in zichzelf gekeerde Hanna op het matje wordt geroepen door de directeur van de fabriek waar ze werkt, denkt ze aanvankelijk ontslagen te worden. Het gesprek pakt echter anders uit. Het feit dat ze zo weinig zegt, er altijd is en nooit te laat, maakt hem en zijn collegas nerveus. Of ze alsjeblieft eens een tijdje met vakantie wil gaan.
Ze kiest echter in plaats van vrije tijd voor een tijdelijk baantje als verpleegster. De plaats van bestemming kan bijna niet symbolischer: een olieplatform ver van de bewoonde wereld. Ze verzorgt er slachtoffer Josef (Tim Robbins) die zijn leven waagde om dat van een collega te redden met het gevolg dat hij zijn zicht verloor. De werkzaamheden op het platform zijn voor een onbepaalde periode gestaakt en slechts een enkeling is achtergebleven. Sommigen uit noodzaak, anderen vanwege de bewust gekozen eenzaamheid op een van de meest geïsoleerde plekken op aarde. Dit is ook het uitgangspunt van Hanna, al krijgt haar trip een voor haar onverwachte, maar voor ons voorspelbare wending. Er groeit een bijzondere band tussen de twee en het diep weggestopte verleden komt langzaam bovendrijven.
De aanvankelijk niet bepaald spraakzame Hanna ontdooit, Josefs façade van ironie maakt eerst plaats voor bitterheid en later voor acceptatie tot het moment van de onvermijdelijke emotionele climax. Beide acteurs kunnen uitstekend uit de voeten met de soms nogal gekunstelde dialogen en verliezen niets op terrein van geloofwaardigheid. Maar in de laatste akte gaat het wel erg beladen drama tegenstaan. Ieder woord voelt aan als een molensteen en dat is dodelijk. De film krijgt iets arrogants en daar kan dan geen Sarah Polley iets aan veranderen.
