Je moet kinderen niet voorliegen, want vroeg of laat ontdekken ze de waarheid. Dan schend je hun vertrouwen of schaad je hun realiteitsbesef. Hoe zou de jonge Giosué uit La Vita è Bella op latere leeftijd leven met de wetenschap dat zijn vader van de holocaust een spelletje maakte? De naïeve houding van La Vita è Bella heeft mij altijd tegengestaan. De makers gingen voorbij aan de consequenties. Het concept was vergezocht en diende nergens toe. Daardoor bleef het maar een film. Nooit werd de filmillusie werkelijkheid. Een vergelijkbaar probleem doet zich voor bij Dear Frankie. Moeder Lizzie laat haar dove zoon Frankie in de waan dat zijn vader zeeman is. Ze voert haar leugens ver door. Ze schrijft Frankie brieven met zeemansverhalen, ondertekent ze met de naam van zijn vader en plakt er exotische postzegels op als bewijs van alle verre oorden. Via een postbus onderschept ze Frankies retourbrieven zodat ze ze kan lezen en weer kan beantwoorden.
De werkelijkheid is anders. Lizzie is op de vlucht voor haar echtgenoot en wil haar zoon koste wat kost uit de buurt houden van zijn vader. Als daar een verhuizing voor nodig is, dan verkassen ze meteen. Al snel is duidelijk dat er vroeger iets is voorgevallen. Lizzies opmerking Frankie is niet doof geboren. Het was een cadeautje van zijn vader, zegt genoeg. Meer hoeven we niet te weten en meer krijgen we ook niet te weten. De film blikt vooruit, kijkt naar de toekomst. Een prettige benadering, maar ook behoorlijk suggestief en eenzijdig, want we worden op die manier gedwongen Lizzies aanpak goed te keuren. Maar ach, waarom ook niet? Frankie is een voorbeeldig kereltje en Lizzie lijkt een zorgzame moeder die het beste voorheeft met haar zoon. Communicatie met de dove Frankie is moeilijk, maar dankzij de brieven dringt ze door in zijn belevingswereld. Zo krijgen de valse voorwendselen zelfs een functie, iets wat de acceptatie van Lizzies leugens alleen maar makkelijker maakt.
De camera observeert de gebeurtenissen aandachtig en met een bezorgde blik. Een gemoedelijke saaiheid valt de film ten deel. Een eentonig achtergrondmuziekje vult het sfeerbeeld verder aan. Het eindeloos herhaalde pianoriedeltje is verschrikkelijk irritant, maar er klinkt een hartenkreet in door: dit gezinnetje verdient wat meer geluk! De brave aanpak van de film zou bijna verhullen dat moeder Lizzie eigenlijk niet goed wijs is. Vertel je zoon de waarheid, mens! Kap toch met die schijnvertoning. Maar Lizzie luistert niet. Integendeel, ze roept een papa in het leven als er bij toeval een schip aanmeert met dezelfde naam als uit de brieven. Frankies vurige hoop op een ontmoeting met zijn vader dwingt Lizzie tot een noodgreep. Ze laat een onbekende man zich voordoen als Frankies vader. Leuk bedacht, goed uitgewerkt, ideaal voor een komedie of sprookje, maar Dear Frankie blaast zichzelf op met dit verzinsel. De film treedt buiten de grenzen waarbinnen serieus bedoelde dramas nog waarschijnlijk kunnen zijn. Zo blijft van de hele illusie niks meer over. Opnieuw blijkt het voorliegen van kinderen een onoverkomelijke fout.
