Y.P.F.
Recensie

Y.P.F. (2007)

Met zo’n titel kan het al haast niet misgaan.

in Recensies
Leestijd: 1 min 52 sec
Regie: Martin Gero | Cast: Carly Pope (Kris), Aaron Abrams (Matt), Josh Dean (Andrew) | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2007

Y.P.F. oftewel Young People Fucking. Zelden dekt de titel van een film de lading zo precies en zonder opsmuk. Y.P.F. gaat namelijk puur en simpel over jonge mensen die het doen. Het zijn er elf, verdeeld over vijf locaties/situaties. Er zijn twee goede vrienden die zonder verdere verplichtingen seks met elkaar willen. Er zijn twee mensen na een eerste date. Er is een paar dat in bed een beetje verveeld is geraakt. Er zijn twee exen, die fysiek nog steeds wel naar elkaar verlangen. En er is een jongen die door zijn roommate en diens vriendin wordt gevraagd om mee te doen. Elk verhaal krijgt precies zes sequenties, getiteld ‘prelude’, ‘voorspel’, ‘seks’, ‘tussenspel’, ‘orgasme’ en ‘naspel’.

Het is een vrij strakke structuur, maar toch voelt de film prettig losjes en deels geïmproviseerd aan. En al komt er in alle vijf de verhalen seks voor en wordt het ook wel in beeld gebracht, het is allemaal veel minder shockerend dan de titel doet vermoeden. Opwindend is het ook niet echt, maar grappig? Dat is het absoluut, bij vlagen haast absurdistisch maar soms ook heel erg herkenbaar. Zo is de jongen, die graag zijn vriendin met zijn huisgenoot ziet vrijen, bezig een vrij fallisch aandoende rol koekjes te eten. Zo heeft het meisje van het verveelde stel een vrij opvallend idee om hun seksleven weer nieuw leven in te blazen. En zo blijkt seks zonder gevoelens, met iemand die je al twintig jaar kent, nog niet zo makkelijk als gedacht.

Het lage budget van de film valt gelukkig alleen aan de weinige en simpele locaties af te lezen, en niet aan de acteerprestaties of de kwaliteit van de beelden. Het is bovendien bewonderenswaardig dat de makers elk verhaal een bevredigend einde weten te geven zonder dat alles te precies of kunstmatig afgerond wordt. Er wordt een stuk meer gepraat dan je misschien zou verwachten bij een film over seks, de personages ontstijgen nergens echt het cliché, en het is jammer dat de makers zich beperken tot blanke, heteroseksuele mensen. Toch is Y.P.F. een luchtig, onderhoudend tussendoortje voor wie niet vies is van wat fucking.