Als Jonah Hill besluit om zijn naam aan een productie te verbinden, dan weet je dat het lachen, gieren en brullen zal worden. De vijfendertigjarige acteur werd bij het grote publiek voornamelijk bekend door zijn puberale vertolkingen in Superbad, Knocked Up en Get Him to the Greek. Dat zijn stuk voor stuk films waarin hij zijn talent voor komische timing uitstekend wist te etaleren. Inmiddels is Hill zijn geluk in Hollywood ook áchter de camera's aan het beproeven. Mid90s markeert zijn debuut als speelfilmregisseur en is een meteen een schot in de roos.
Centraal staat de dertienjarige Stevie (die later de bijnaam 'Sunburn' krijgt), een typische jongen uit de nineties: hij drinkt liters frisdrank, is niet bij zijn Nintendo weg te slaan en wil heel graag leren skateboarden. Tijdens de zomermaanden verveelt hij zich stierlijk en krijgt hij om de haverklap een pak rammel van zijn oudere broer. Daarom besluit hij op een dag naar buiten te gaan om vrienden te maken. Binnen een mum van tijd stuit hij op een groep jongeren, die dagelijks in en rondom een lokale skateshop chillen. Hoewel Stevie veruit de jongste in het gezelschap is, weet hij langzaam maar zeker het respect van de hangjongeren te winnen.
Voor Stevie wordt het een zomer vol 'eerste keren': onderuitgaan met skateboarden, alcohol drinken, een sigaretje roken en met een meisje naar bed gaan. Wie midden jaren negentig dezelfde leeftijd had als Stevie in de film, zal het nostalgische ninetiesgevoel tot in elke vezel van zijn lichaam kunnen herroepen. Mid90s is een prachtig coming-of-agedrama dat met veel gevoel voor sfeer en aandacht voor detail is gemaakt. Je zou de film kunnen beschouwen als een ode van Jonah Hill aan zijn eigen jeugdjaren. Maar het grootste compliment is wellicht dat Mid90s oogt als een film die afkomstig is uit dat bewuste tijdvak. De film is geschoten op een afwijkend beeldformaat, waardoor aan weerskanten van het scherm zwarte balken ontstaan, en de fotografie is enigszins verzadigd.
In combinatie met de muziek levert dat onvergetelijke plaatjes op. Bijvoorbeeld wanneer de zon ondergaat, de jongens huiswaarts keren, op een openbare weg tussen de auto's door skaten en het nummer 'Dedicated To The One I Love' van The Mamas & The Papas te horen is. Jonah Hill brengt voor zijn film een hoop verschillende muziekstijlen bij elkaar, maar wonderbaarlijk genoeg werkt dat heel goed. Regelmatig weet hij te verrassen door een onverwacht nummer onder een specifieke scène te plaatsen. Dat maakt het beluisteren van de soundtrack op zichzelf al zeer de moeite waard.
Het jonge acteursensemble is een gouden greep geweest. Mid90s is uitzonderlijk goed gecast, zeker als je bedenkt dat de meeste jongeren nog nooit eerder in een film hebben gespeeld. Hun personages dragen prachtige (bij)namen, zoals 'Fuckshit' en 'Fourth Grade', en komen volstrekt geloofwaardig over dankzij het naturelle spel van de acteurs. Wat daarbij zeker helpt is dat de dialogen zijn geschreven zoals tieners ook in werkelijkheid op straat tegen elkaar praten. Wie bekend is met de typerende humor van Jonah Hill (die niet alleen de regie, maar ook het scenario voor zijn rekening nam) zal in de dialogen het stempel van de grappenmaker kunnen herkennen.
Mid90s roept vaak herinneringen op aan het in 1995 verschenen Kids van regisseur Larry Clark, aangezien dat jarennegentigdrama ook over chillende, zuipende, seksende en skateboardende tieners gaat. Om die reden verwacht je tegen het einde misschien een emotionele mokerslag, maar die blijft uit in Jonah Hills film. De belangrijke thema's uit het tienerleven - acceptatie en vriendschap - worden keurig aangestipt en uitgewerkt, maar stiekem had de film wel baat gehad bij een rauwer einde. Desalniettemin verdient deze film een kijkbeurt in de bioscoop, ook als je niet in de jaren negentig bent opgegroeid.
