[b]De gebroeders D'Innocenzo schreven mee aan Matteo Garrone's voortreffelijke, vorig jaar verschenen misdaadfilm Dogman. Met die ervaring op zak wagen ze zich nu aan hun regiedebuut. La Terra dell'Abbastanza is een grauw noodlotsdrama over twee jongens die afdalen in een spiraal van geweld en criminaliteit dat past in de traditie van de moderne Italiaanse misdaadfilm. Net als in Garrone's eerdere Gomorra wordt het maffialeven hartgrondig gedemythologiseerd.[b/]
In een autootje zitten Mirko en Manolo, twee pizzakoeriers van rond de zeventien, te ginnegappen en te fantaseren over hun toekomst. De sfeer is balorig en als Mirko even niet goed oplet scheppen ze een voetganger. Mirko raakt in paniek en wil naar de politie maar Manolo, de opportunistische van de twee, weet het beter: doorrijden. Manolo's vader, een louche type dat zijn dagen hangend boven een gokkast doorbrengt, verzint wel een oplossing.
Die oplossing dient zich als vanzelf aan. Zonder het te weten hebben de jongens de lokale maffia een enorme dienst bewezen; de voetganger bleek iemand uit het criminele circuit te zijn met een prijs op zijn hoofd. Manolo's vader is vervuld van trots, ziet een lucratieve carrière voor zijn zoon weggelegd en schuift de jongens naar voren. De zachtaardige Mirko twijfelt aanvankelijk, maar zwicht gauw genoeg voor het snelle geld en het aanzien dat met het maffiose leven gepaard gaat.
Wat volgt is een wisse tocht richting ondergang. Voor de jongens het goed en wel in de gaten hebben, zijn ze betrokken bij moord en mensenhandel. Veelzeggend is hoe de blik in Mirko's grote blauwe ogen geleidelijk verandert van kinderlijk onschuldig naar dof stoïcijns. De D'Innocenzo-broers vervallen geenszins in valse romantiek. Het Rome waar dit zich afspeelt is morsig en aftands; ver van het rijke, culturele erfgoed waar je de stad mee associeert. De camera zit de jongens dicht op de huid. De makers zijn meer geïnteresseerd in de psychologie van hun personages dan in het tonen van hun misdaden. Die komen eigenlijk maar zelden in beeld. Deel uitmaken van een criminele bende is niet glamoureus, maar een slopende mentale hellegang.
Het eerder genoemde Dogman speelde zich in een gelijksoortig universum af. Maar waar die film nog doorspekt was met de nodige humor en warmte, is La Terra dell'Abbastanza topzwaar en ronduit deprimerend. De duistere, jazzy score die de sobere openingstitels begeleidt, zet de toon onmiddellijk. De Engelse titel van de film is wat dat betreft even treffend als bondig: Boys Cry.
