La Quietud
Recensie

La Quietud (2018)

Familiaal melodrama op een Argentijns landgoed.

in Recensies
Leestijd: 1 min 55 sec
Regie: Pablo Trapero | Cast: Bérénice Bejo (Eugenia), Martina Gusman (Mia), Edgar Ramírez (Vincent), Graciela Borges (Esmaralda), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2018

Twee zussen die elkaar al een langere tijd niet gezien hebben, komen weer samen omdat hun vader in coma ligt. Er blijkt een hechte band tussen Mia en Eugenia te zijn, maar deze wordt op de proef gesteld door geheimen uit het verleden. De familie lijkt op een kwalijke manier geld verdiend te hebben tijdens het militaire regime in Argentinië. Deze zwarte bladzijde doorbreekt al snel de stilte op landgoed La Quietud.

La Quietud laat een familie zien die lijkt te grossieren in het achterhouden van de waarheid voor elkaar. Er speelt een onderlinge rivaliteit tussen de twee zussen terwijl moeder Esmeralda er niet voor terug deinst om dit vuurtje verder op te stoken. Beide zussen hebben affaires die ze geheim houden. Moeder des huizes leeft de grootste leugen door vast te houden aan vervlogen tijden op haar veel te grote landgoed. Esmeralda heeft een duidelijke voorkeur onder haar dochters die ze ook telkens uitspreekt. Eugenia, de jongste dochter, is haar favoriet, terwijl ze met Mia steeds aanvaringen lijkt te hebben.

Er spelen zoveel problemen dat ze met moeite in één recensie te vangen zijn. Dat is ook meteen de grote zwakte van de film. Niet één specifieke verhaallijn is leidend. Tig ellendige dingen drijven het plot, waardoor bijna geen enkele verhaallijn weet te raken, laat staan de interesse vast te houden. Tegelijkertijd komen we te weinig te weten over de hoofdpersonages om volledig met ze mee te leven, waardoor de vele problemen geheel niet tot de verbeelding spreken.

Toch zijn er ook sterke momenten in La Quietud. Deze zijn vooral te vinden in de complexe band tussen Mia en Eugenia. Soms lijken ze elkaar te willen vermoorden en op andere momenten lijkt er een ontembare aantrekkingskracht tussen de twee te zijn. Deze relatie is uiteindelijk wat deze film echt voortdrijft, al schort het niet aan een flinke portie melodrama en soapachtige scènes. Regisseur Pablo Trapero lijkt niet echt te weten welke richting hij in wil slaan. Is het een verhaal over de liefde tussen zussen? Gaat de film over de Argentijnse militaire dictatuur? Het antwoord hierop, net als de antwoorden op alle problematiek in de film, blijft in het midden.