Regie: Francis Lawrence | Scenario: David Guion, Michael Handelman | Cast: Jason Mamoa (Flip), Marlow Barkley (Nemo), Chris O'Dowd (Philip), Weruche Opia (Agent Green), e.a. | Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2022

In Slumberland volgen we kluizenaarsdochter Nemo, die na het plotseling overlijden van haar vader naar haar oom Philip in de stad wordt gestuurd waar ze ontdekt dat haar vaders roversverhalen niet verzonnen waren. Samen met haar vaders rovermaatje Flip reist Nemo door Sluimerland naar de Zee van Nachtmerries, op zoek naar een magische parel.

Sluimerland is het land dat je ingaat wanneer je in slaap valt en bestaat uit een speciaal voor jou gemaakte droom. Nemo's vader en Flip hebben echter een kaart gestolen die hen toegang geeft tot niet alleen hun eigen dromen, maar ook die van anderen. Agent Green van het BOA (Bureau van Onbewuste Activiteit) zit Flip al jaren achterna vanwege de gestolen kaart en Nemo zelf blijkt een dodelijke nachtmerrie te hebben die op haar jaagt. Deze factoren worden geleidelijk geïntroduceerd in de eerste vreemde droom waarin Flip en Nemo verzeild raken.

De droomwereld wordt meteen sterk neergezet met deze eerste vreemde droom, waarin mensen gemaakt van vlinders door een rijkelijk versierde balzaal zwieren. De droom krijgt visueel een droomsfeer door een paar onmogelijke bewegingen van de camera en het gebruik van een vervormde lens bij de wijdere shots. De nachtmerrie, die kan worden beschreven als een inktvis gemaakt van rook, wordt slechts spaarzaam getoond en behoudt daarmee zijn mysterieuze aard.

Na de eerste sterke droom en een paar scènes van Nemo in de wakende wereld, duiken we meteen in de tweede droom. Het idee is dat er een vuilniswagen door een blauwglazen stad rijdt, maar de omgeving heeft zo weinig detail, diepte en reliëf dat je de greenscreens er haast doorheen kan zien. Ook zijn de trucjes met de camera die zo goed werden gebruikt in de balzaal totaal afwezig in deze droom en alle die volgen, waardoor de droomwereld na de eerste scène niet meer zo erg verwondert.

Ondanks het overmatige gebruik van CGI in de droomwereld blijft de film vermakelijk door de excellente personages. Ieder personage heeft een geheel eigen personaliteit die, met uitzondering van Flip, allemaal zeer vermakelijk zijn. Zo is Nemo een geweldig bijdehante elfjarige en Philip een heerlijk ongemakkelijke deurknoppenverkoper. Flip is minder goed, want hoewel hij het script mee heeft en door Jason Mamao met charme wordt gespeeld, is zijn fysieke humor lang niet zo vermakelijk als de film lijkt te denken. Er wordt vooral in het eerste uur net iets te veel tijd besteed aan Flips oninteressante gestommel door de droomwereld.

Na een uur neemt Nemo de film weer een beetje over, waarna het simpele schatzoekersverhaal een diepere laag krijgt over het opgeven van je dromen en je kinderlijkheid. De oorzaak hiervan is een twist die niet geheel verrast, maar wel de tijd krijgt om de rest van de film te beïnvloeden, in tegenstelling tot films waarin iets pas wordt onthuld in de climax. Naast belangrijk voor het verhaal is de scène met de twist heel menselijk, timide en verrassend emotioneel en staat hij in sterk contrast met de luide en overvloedige scènes in de droomwereld.

Nemo en Flip blijven op zoek naar de parels en gaan vlak voor de climax uit zoals het een typische avonturenfilm betaamt, maar de climax wordt gedomineerd door de persoonlijke ontwikkeling van de personages en het einde van hun karakterontwikkeling. Hierdoor behoudt de avonturenfilm zijn diepere laag. Slumberland is hierdoor dus meer dan een fantasyfilm voor kinderen en ook voor volwassenen vermakelijk.

Slumberland is te zien bij Netflix.