In een klein Roemeens dorp ontstaat commotie door een verslechterende economie. De lokale fabriek dreigt te sluiten, en de bezorgde bevolking geeft arbeidersmigranten de schuld van de werkloosheid in het gebied. Zo trekt de film sterke parallellen tussen de gebeurtenissen in dit dorp en de werkelijkheid: de grotere sociale escalaties in de rest van Europa. R.M.N. legt zonder een standpunt in te nemen de complexe sociaal-culturele structuur van dit dorp, en daarmee Europa, bloot.
De diversiteit van het dorp, waar mensen van allerlei verschillende nationaliteiten wonen en werken, zorgt voor een conflict op zich. Het dorp probeert vooral niet-westerse immigranten te weren, terwijl Europese migranten wel/makkelijker worden geaccepteerd. Hieruit ontstaat uiteraard een felle polemiek over of dit racisme is of niet. Andere punten van discussie gaan over de aansluiting van Roemenië bij de Europese Unie, het verplaatsen van een fabriek naar een land met goedkopere arbeidskrachten, et cetera. Deze verschillende thema's staan voor grotere globale conflicten waar onder andere Europa mee moet dealen.
Door het dorp symbolisch te maken voor heel Europa blijft er helaas weinig ruimte over voor sterke hoofdpersonages. Er zijn wel personages die grotere rol spelen, maar de echte hoofdrol is het dorp als geheel. Het verhaal wordt verteld op macroniveau: er is niet één duidelijk verhaal, maar de film bestaat uit talloze mini-verhaaltjes die het dorp levendig maken. Dat maakt de film zowel fascinerend als moeilijk te volgen.
Het gebrek aan emotionele connectie met een specifiek personage en het pijnlijk (maar nodige) trage tempo maakt R.M.N. een zeer uitdagende film. Vooral de climax van de film, waarbij het dorp bijeenkomt om het immigratieprobleem te bespreken, is waanzinnig. De camera beweegt zo'n vijftien minuten lang niet, terwijl een uiterst realistische dorpsdiscussie plaatsvindt. De manier waarop de discussie zich ontwikkelt, hoe mensen door elkaar heen praten en de structuur van de meeting is op alle fronten verbijsterend uitgevoerd.
Daardoor is het jammer dat de individuele verhalen weinig boeiend zijn. De uitgebloeide liefde tussen een alleenstaande vader en zijn ex; de fabrieksmanager die de arbeidersmigranten probeert te verdedigen; de muzikante die de vrede probeert te bewaren in het dorp: door deze onorthodoxe structuur komen hun verhaallijnen onvoldoende aan het licht. Het trage tempo voelt alleen maar trager. Wie zich door dit bos aan mini-verhaaltjes kan worstelen wordt getrakteerd op een uitermate bevredigende climax. Helaas zullen veel mensen tussentijds afhaken.
