Het is niet makkelijk om een kunstenaar te zijn. Althans, in de ogen van Michel Gondry. Met zijn autobiografisch werk Le Livre des Solutions toont hij de neurotische ideeën en grillige stemmingswisselingen die een filmmaker voortdurend overvallen en beheersen. Hoewel menig creatieveling bekend is met dergelijke werkprocessen, slaagt Le Livre des Solutions er niet in om hier een verdiepend of vernieuwend perspectief op te bieden. Het resultaat is een verhaal dat leunt op herhalingen en onduidelijke subplots, wat leidt tot een saaie en soms irritante kijkervaring.
Le Livre des Solutions volgt het leven van Marc Becker - een ambitieuze filmregisseur die het gehad heeft met de kritiek die hij van zijn producenten ontvangt op zijn werk. Hij besluit zijn film af te maken bij zijn tante Denise, in een afgelegen dorpje in de Cevennen. Daar ontvouwt zich een manische chaos van allerlei creatieve ideeën. Vervolgens begint Marc aan het schrijven van 'Le livre des solutions', een praktische gids vol advies die zijn zelfvertrouwen moet herstellen.
Een belangrijk plotelement is dat Marc, die kampt met mentale problemen, afziet van zijn dagelijkse dosis medicatie zodra hij bij zijn tante arriveert. Dit maakt van hem een uiterst onredelijk personage dat ontploft wanneer dingen niet volgens plan verlopen. Hoewel deze giftige karaktertrek veel mogelijkheden biedt om de donkere kanten van een creatieve geest te onderzoeken, verzuimt de film dit te doen. Een teleurstellend effect is dat de film Marc degradeert tot een karikatuur, waarbij een diepere emotionele laag ontbreekt.
Bovendien is de film overmatig repetitief. Het hoofdpersonage ondergaat bijvoorbeeld geen enkele verandering; zijn verlangens en angsten blijven constant hetzelfde. Marc gedraagt zich onbillijk ten opzichte van zijn vrienden, zijn tante vertelt hem zich te verontschuldigen, zijn vrienden accepteren dit vervolgens en het patroon begint opnieuw. Ook zijn bipolariteit uit zich in dezelfde vormen, met gedragingen zoals hard schreeuwen en het gooien met andermans bezittingen. Deze elementen maken de film voorspelbaar, saai en soms ook echt vervelend om naar te kijken.
Daarnaast bezit de film onduidelijke subplots en informatielijnen. Zo blijft de onderliggende reden achter Marcs depressie vaag, evenals zijn motivatie om te stoppen en later weer te beginnen met medicatie. De relatie met Gabrielle voelt tevens onderontwikkeld en geforceerd, om nog maar te zwijgen van zijn plotse burgemeesterschap en aftreden, en de karikaturisering van de assistent-editor, die slechts bestaat om Marc te tergen met overmatig gehoest.
De cinematografie en montage weten soms op experimentele en vernieuwende wijze de bevliegingen en sombere gevoelswereld van Marc in beeld te brengen. Een voorbeeld is het stop-motionshot waarin hij, na afgewezen te zijn door een mogelijke onenightstand, vanuit bed over de vloer naar de bank glijdt. Ook beschikt de film over een goede cast die zich zo goed mogelijk door het scenario worstelt. De claim dat de film grappig zou zijn, is echter niet volledig gerechtvaardigd. Het meest teleurstellende aspect is misschien nog wel de impliciete boodschap: "Creatieve geesten zijn nou eenmaal opportunistisch, laat ze toch lekker hun gang gaan".
