Het dorpje wint altijd in romkoms, waarin een overwerkte stedeling tegen wil en dank naar een slaperig dorpje moet. De arrogante yup leert langzaamaan dat alle verwennerijen niet nodig zijn, en dat de hectiek afleidt van wat echt belangrijk is: liefde. Het gehucht leert meestal ook wel iets; dat ambitie en verandering ook goed kunnen zijn, maar een gelijkspel is het niet. De stedeling verruilt Starbucks voor filterkoffie en LinkedIn voor houthakken en leeft nog lang en gelukkig.
Un Hipster en la España Vacía (een hipster in 'leeg' Spanje) bouwt op die fundering een kleine aanpassing: De carrièretijger komt niet naar het dorpje om een familiebedrijf kapot te concurreren of een olieput te bouwen, maar om het platteland van Spanje 'woke' te maken. Quique wordt door zijn links-progressieve partij naar het fictieve plaatsje La Canada in de echte regio Teruel gestuurd, om het dorp inclusiever te maken en te verduurzamen. Zo komen er laadpalen die niemand gebruikt, moeten kaartspelletjes verplicht evenveel mannen als vrouwen bevatten, en komen er lezingen over manspreading en giftige mannelijkheid.
Het is een leuk idee dat tegelijkertijd op ontelbare manieren mis kan gaan; het debat over 'woke' lijkt steeds meer te polariseren. De film lost het op door met haar karikaturen het niemand naar de zin te maken. De dorpelingen zijn onbeschaafde domkoppen die Quique ontevreden in de fontein gooien. Quique is een hypocriete slappe zak met nul emotionele intelligentie, in korte broek en met een vouwfiets. De satire op 'woke' is daarbij vaak zo overdreven, dat het nauwelijks meer iets met de werkelijkheid te maken heeft. Zo laat Quique de doelpalen van het voetbalveld halen, omdat het ongezonde competitiedrang zou veroorzaken.
Is dat grappig? Soms, bijvoorbeeld als een activist begint over 'etnische diversiteit' bij schapen, omdat er ook zwarte rondlopen. Maar dit soort films gaan ook over toenadering en daarvoor zit die kluchtige toon in de weg. De relatie die Quique in de grote stad achterlaat is er een van absurde achterbaksheid. De opbloeiende relatie met Lourdes, de dorpeling die in het midden van het woke-debat zit, is juist weer oppervlakkig omdat de film te druk bezig is met grappen maken over het aanpassen van straatnamen en over keien die niet rolstoelvriendelijk zijn.
Op tweederde van de speeltijd komen de personages plots uit hun schuttersputjes en volgt er een leuke twist. Even de zompige anti-woke litanie te vergeven omdat er, ietwat ruw, nu eindelijk toewerkt naar dat gelijkspel. Maar dan wordt er opeens toch wel heel hard een kant gekozen. Quique geeft een speech waarin hij zegt dat alle ditjes en datjes over diversiteit en duurzaamheid maar onzin zijn, en dat de politiek de echte problemen moeten gaan aanpakken. "We hadden hem veel eerder in de fontein moeten gooien," brommen de dorpelingen tevreden.
Zo verspelen de filmmakers, die op het punt stonden een goal te scoren, weliswaar hortend en stotend, op het laatste moment de bal. Un Hipster en la España Vacía is vlot, mooi geschoten in het Spaanse achterland, doet soms grinniken en is goed geacteerd. Soms zijn er even de nuance, de goede bedoelingen en de pogingen tot begrip. Maar een echt goed einde wordt verworpen in ruil voor wat voelt als een politiek statement. Tuurlijk; in zulke films wint het dorpje altijd. Maar deze monsterzege is wel heel dubieus.
Un Hipster en la España Vacía: is te zien bij Prime Video.
