Het verlangen om gezien te worden botst met de angst om overschaduwd te worden. In dit Nederlands drama, dat grotendeels in het Engels is gesproken, staat de excentrieke artiest Liz centraal. Zij is een wereldberoemde muzikant die na de dood van haar moeder haar halfbroer Gabe opzoekt in Amsterdam. De twee botsen al snel, waarbij Gabe geïntimideerd raakt door de nonchalante houding van Liz, die telkens het middelpunt van de aandacht weet te trekken. Vervolgens ontstaat ook nog een bijzondere band tussen Liz en Joey, de partner van Gabe.
Gabe is een man die eigenlijk alles op orde heeft. Hij heeft een goede baan, een stabiele vriendengroep, een partner en een huis in hartje Amsterdam. Toch vreet het aan Gabe dat hij niet zo'n spectaculair leven heeft als hij zou willen. Bovendien bestaat zijn vriendengroep vooral uit vrienden van Joey. Al Weaver zet Gabes gekrenkte personage op subtiele wijze neer. De onderhuidse spanning, gevoed door jaloezie, roept zowel herkenning als afschuw op.
Dan is daar Liz, die na haar moeders overlijden naar Amsterdam komt om tot rust te komen. Het is jammer dat er niet wat meer aandacht is besteed aan haar reactie op dit verlies, het lijkt haar weinig te deren. Dit roept de vraag op waarom dit element überhaupt is toegevoegd. Ondertussen blijft Liz muziek maken en vindt ze in Joey een soort muze. Er ontstaat een spanning tussen de twee vrouwen die gestaag dieper groeit.
Tegenover Gabe staat Joey, die vooral de drang voelt om gezien te worden en iets mist in haar relatie. Dit wordt nooit expliciet gemaakt via dialoog of situaties, maar komt wel tot uiting tussen de regels door. Torch Song voert deze indirecte vertelling effectief uit, maar het is tegelijkertijd ook een zwakte.
Veel belangrijke momenten worden zo subtiel en indirect gebracht dat vaak onduidelijk blijft wat de werkelijke dynamiek tussen de personages is. De film mist hierdoor vaak houvast, waardoor het moeilijk wordt om echt mee te leven met de emoties op het scherm. Dat is zonde, want de thema's zijn gelaagd en interessant.
TorchSong is soms wat vervelend om naar te kijken omdat de personages zich onnodig onaardig gedragen richting elkaar. Liz, Joey en Gabe komen regelmatig tactloos over, waardoor ze op weinig sympathie kunnen rekenen en de negentig minuten extra lang aanvoelen. Liz valt nog enigszins mee, maar haar excentrieke acties zijn eerder irritant dan schattig of leuk.
Regisseur Jeroen Houben is muzikant en dat is voelbaar. De muziek is prachtig en werd door Jeroen zelf geschreven vanuit Liz' perspectief tijdens verschillende momenten van het verhaal. Carla Juri vertolkt haar op indrukwekkende wijze met haar prachtige zang en creëert met haar live optredens een authentiek gevoel.
Torch Song heeft zeker sterke punten. De thematiek met de onderhuidse spanningen is complex en interessant, en de prachtige muziek voegt veel toe. Toch voelen de negentig minuten langer dan zou moeten, vooral door de overmatige subtiliteit die leidt tot een gebrek aan duidelijkheid en houvast.