Wie aan de maffia denkt, denkt onmiddellijk aan The Godfather. Maar afhankelijk van land en regie nemen maffiabendes heel verschillende vormen aan. Op Corsica is de maffia bijvoorbeeld heel anders gestructureerd dan op Sicilië. Wie een introductie wil van die Corsicaanse maffia moet beslist naar het speelfilmdebuut van Julien Colonna. In Le Royaume tref je geen gangsters in Armani-kostuums aan of een consiglieri die anderen een aanbod doet dat niet is af te slaan. De Corsicaanse maffiosi zien eruit als zwijgzame olijvenplukkers. Onze gids is een jong meisje dat die wereld pas ontdekt.
Het leven van vijftienjarige Lesia op Corsica is vreedzaam. Totdat ze plots door een man naar haar vader Pierre-Paul wordt gebracht van wie ze ietwat vervreemd raakte. Er blijkt iets gaande te zijn. Het meisje heeft geen concreet idee van wat vaderlief doet, maar hij is duidelijk een leider, omringd door broers, neven, buren en vrienden. Via nieuwsberichten vernemen we over uitbarstingen van geweld. De reactie van Pierre-Paul en zijn entourage is overleggen: welke reactie moeten ze plannen? Stilaan komt het geweld dichterbij alsof het een levend wezen is. Op een gegeven moment staat het pal voor Lesia's deur.
Wanneer Julien Colonna ons introduceert aan de Corsicaanse bende rond Pierre-Paul heb je even het idee dat je de verkeerde zaal binnenliep. Dit lijkt wel het begin van een authentiek boerendrama, gesproken in het plaatselijke dialect, over eenvoudige Corsicanen in het midden van de jaren negentig die een of andere picknick organiseren. Iedereen is lief voor elkaar en Lesia wordt op handen gedragen. Eén beeld geeft een ongemakkelijk voorgevoel en blijft door je hoofd spoken: ze kelen een wild zwijn.
Lesia houdt van haar vader en hij van haar. Ze observeert hem, maar lijkt nooit te oordelen. Maar beetje bij beetje begint ze toch te beseffen dat haar vader het hoofd van een machtige clan is en een andere clan hem als doelwit heeft uitgekozen. Dat Pierre-Paul zich niet zomaar laat afslachten, merk je aan de represailles die hij - achter de rug van de toeschouwers én Lesia - onverwacht uitvoert.
Le Royaume schildert een heel realistisch beeld van de gangsteroorlog die in de jaren negentig losbarstte op het geboorte-eiland van Napoleon. Maar de maffiosi, die enkele decennia eerder verantwoordelijk waren voor de 'Franse connectie', hebben in deze film op het eerste gezicht niets van koelbloedige killers uit de vele gangsterfilms. Wanneer ze gewelddaden plegen, denk je eerder aan onvermijdelijkheid dan aan boosaardigheid. Zo lossen Corsicanen al eeuwen hun zaken op. Om het met de woorden van Joe Pesci in The Irishman te formuleren: "It's what it is."
Tegelijkertijd is Le Royaume een familiedrama over de liefde van een dochter voor haar vader. Zelfs wanneer ze begint te beseffen hoe hij functioneert binnen zijn milieu en wat hem én haar misschien te wachten staat, blijft ze met hem verbonden. In die zin is Le Royaume een film over observeren en het scherper stellen van de zintuigen. Dat Colonna van Pierre-Paul geen monster maakt, zoals de Siciliaanse gangsterbaas in de serie The Good Mothers heeft alles met dat gezichtspunt te maken. Lesia ziet geen monster en de camera dus ook niet.
Le Royaume had met zijn supersimpele verhaaltje, schaarse actiescènes en een zekere monotonie vervelend kunnen zijn. Maar de authenticiteit - de acteurs zijn allemaal Corsicaanse amateurs - en de sluimerende, escalerende en onverwachte gewelduitbarstingen houden je in spanning. In de slotscène zijn de ogen van de toeschouwer met die van Lesia versmolten en voel je mee met mensen die hun leven leiden in de schaduw van dreiging en geweld.