in Recensies
Update:
De Sing Sing-gevangenis is een van de bekendste en strengst bewaakte gevangenissen in de Verenigde Staten. Enkele grote criminelen zoals Frank Abbandando en Charles Becker zijn in het verleden in deze New Yorkse bajes geëxecuteerd. Harde types dus. Je zou daarom niet verwachten dat in die gevangenis theatertypes zitten. Niets is minder waar; in 1996 richtte een aantal gevangenen het theatergezelschap RTA (Rehabilitation Through the Arts) op.
Door middel van de theaterkunst proberen gedetineerden hun emoties kwijt te raken en zichzelf te (her)vinden. Waarvoor de hoofdrolspelers in Sing Sing zijn opgesloten, blijft ongewis, maar al snel wordt duidelijk dat ze in die gevangenis flink veranderd zijn. Dat doorbreekt het Amerikaanse stigma van gevangenen als stoere macho's: binnen deze muren bevinden zich ook gevoelige theatertypes.
Dit contrast met onze verwachtingen wekt meteen sympathie voor de hoofdpersonages. Er ontstaat een impliciet maar duidelijk onderscheid tussen wie deze mensen vóór hun gevangenschap waren en wie zij zijn geworden. Zo'n tegenstelling kan al gauw ongeloofwaardig overkomen, maar daar is hier nooit sprake van. Het helpt ook dat alle acteurs zichzelf spelen, met uitzondering van Colman Domingo en Paul Raci.
Ondanks hun minimale ervaring voor de camera, brengen de acteurs hun sterke persoonlijkheden prachtig en authentiek over. Er zit veel nuance in hun rollen, waardoor ze een breed spectrum aan gevoelens kunnen tonen. Daarbij versterken ze elkaar ook: de groepsdynamiek is zonder twijfel het sterkste aspect van de film. Uit de manier waarop de mannen met elkaar omgaan, blijkt direct de diepgaande connectie die ze delen.
Hoewel Colman Domingo schittert als hoofdpersoon John 'Divine G' Whitfield, steelt Clarence 'Divine Eye' Maclin absoluut de show. Zijn transformatie van stoere, emotieloze bajesklant naar gepassioneerde acteur is simpelweg briljant. Als aanvankelijke buitenstaander komt hij met ideeën waar de vaste leden niet eerder aan dachten. Dat legt de contrasten tussen de personages prachtig bloot.
Sing Sing is een publiekslieveling van de bovenste plank en zal begrijpelijkerwijs vaak vergeleken worden met de hoogst gewaardeerde film op IMDb. Sing Sing is zeker waardig om in één adem genoemd te worden met The Shawshank Redemption, al is de kans klein dat deze film net zo'n culturele impact zal maken. Shawshank draaide vooral om gerechtigheid, hoop en vriendschap, Sing Sing richt zich meer op de vraag wat mannelijkheid precies inhoudt.
Traditioneel worden mannen als 'mannelijk' beschouwd als ze stoere dingen doen met een stoïcijnse houding. Zonder emoties te tonen kunnen ze de zwaarste uitdagingen aan - een beeld dat veel klassieke actiehelden (Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Bruce Willis, etc.) hebben geschapen. Sing Sing] breekt juist met dit stereotype: mannen kunnen kwetsbaar zijn en toch mannelijk blijven.
Het is moeilijk om zulke zware onderwerpen te verwerken in een film die je ook laat lachen, maar regisseur Greg Kwedar is erin geslaagd. De film voelt soms erg Amerikaans sentimenteel aan, maar dat is te vergeven door het ijzersterke acteerwerk en een uitstekend script. De Amerikaanse releasestrategie was opmerkelijk; studio A24 probeerde de film tussen oktober en december beperkt in bioscopen uit te brengen om een hype te creëren. Die bleef uit, wat mogelijk ook gevolgen heeft voor de Oscarnominaties die later vandaag bekend worden gemaakt. Toch verdient Sing Sing ze zonder enige twijfel.
