Woezel en Pip zijn twee hondjes waarover meerdere kinderboeken, theatervoorstellingen en tv-series zijn gemaakt. Bedenker Guusje Woesthoff-Nederhorst overleed in 2004, voordat het eerste boek werd uitgebracht. Inmiddels zijn duizenden kinderen opgegroeid met de geliefde hondenvriendjes. Nu, twintig jaar na publicatie van het eerste boek, is er ook een 'live-action'-film van de hondjes.
De vijfjarige Sam is helemaal dol op haar knuffels van Woezel en Pip. Ze kan eindeloos met ze spelen. Ze is alleen bang, want ze is Pips hartje, dat aan haar halsband hangt, kwijt. Ze wil niet dat Woezel dat ontdekt. Om haar te troosten, leest haar vader voor hoe Pip aan dat hartje kwam, en stelt haar gerust dat ze het echt wel terugvinden.
In het verhaal dat papa vertelt, zien we waarom dat hartje zo veel voor Pip betekent. De vormgeving van Woezel, Pip en hun vriendjes is anders dan we gewend zijn. In deze film zijn ze namelijk niet getekend, maar poppen om ze 'echter' te laten lijken. Dat is misschien even wennen, maar het ziet er wel degelijk goed uit. Na verloop van tijd vergeet je dat je naar Sesamstraat-achtige poppen zit te kijken.
De sets en omgevingen in de wereld van Woezel en Pip zijn leuk, speels en soms avontuurlijk. Het is duidelijk dat er veel tijd en moeite is gestoken in de vormgeving van deze fantasiewereld. De knuffels van Sam lijken door de poppen echt tot leven te komen.
Woezel & Pip op Avontuur in de Tovertuin gaat echter niet alleen over Woezel en Pip, maar ook het avontuur van Sam, die op vakantie haar knuffels kwijt raakt. Samen met haar vader en oudere broer gaat ze met de auto naar een camping in Frankrijk, maar tijdens een tussenstop blijven de knuffels achter op een picknickplek.
Dit verhaal, dat zich in de 'echte' wereld afspeelt, komt pas echt op gang wanneer de familie op de camping aankomt. Die omgeving roept meteen een vakantiegevoel op, en de Franse natuur biedt genoeg avontuurlijks voor kinderen. Het is echter vooral opgezet om Sam iets te laten beleven en wat tijd op te vullen zodat de film de zestig minuten kan halen.
Het persoonlijke drama van Sam is echter een stuk minder boeiend dan het verhaal van Woezel en Pip. Er zitten minder relevante boodschappen in voor kinderen en er valt simpelweg minder te beleven. De film was een stuk beter geweest als hij meer de toon aannam van de recente Dikkie Dik-films. Die zetten vol in op de kinderbeleving en het avontuur van het personage waar de kinderen voor komen.
Desondanks is dit nieuwe verhaal van Woezel & Pip ongetwijfeld leuk voor kinderen die fan zijn van de hondjes. De boodschappen over vertrouwen en vriendschap zijn simpel, maar liggen er niet té dik bovenop, zodat kinderen worden uitgedaagd om die zelf te ontdekken. Een kinderfilm hoeft geen diep meesterwerk te zijn, als er maar een duidelijk doel achter zit. En dat is hier zeker het geval.
