De burgeroorlog in Syrië heeft het hele land verwoest. De val van het dictatoriale regime van Bashar al-Assad, eind vorig jaar, betekent nog niet dat alle problemen zijn opgelost. Het land ligt in puin door de dertienjarige burgeroorlog en de politieke situatie is nog steeds instabiel. Hoewel de documentaire Half Moon is gemaakt tijdens de oorlog, is hij niet minder relevant.
De machtsstrijd in Syrië heeft talloze vluchtelingen voortgebracht. Veel van hen zijn inmiddels volledig vervreemd van hun thuisland, maar de band met hun afkomst en oorsprong blijft bestaan. Muzikant Kinan Azmeh is een van hen. Na jarenlang in Amerika te hebben gestudeerd, heeft hij eindelijk een appartement in zijn thuisland bemachtigd. Kort daarna breekt de hel los en moet hij vluchten.
De vele jaren die Kinan ver van Syrië heeft doorgebracht, hebben ervoor gezorgd dat hij zich afgesneden voelt van zijn moederland. Met de oorlog in Syrië verdwijnen ook duizenden jaren aan geschiedenis en cultuur. Door middel van muziek probeert Kinan, samen met andere muzikanten uit het Midden-Oosten, die cultuur te behouden en tegelijkertijd zijn eigen connectie met zijn geboorteplek te hervinden.
Met alle recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten, verschijnt Half Moon op een ideaal moment. Relevanter dan nu zal de documentaire waarschijnlijk niet worden. Het risico is wel dat de politieke lading het persoonlijke verhaal overschaduwt. Hoewel de film inherent politiek is, ligt de nadruk op de muziek.
Helaas is de balans tussen het persoonlijke verhaal en de geopolitieke context niet altijd even sterk. De film kaart veel aan, van het conflict tussen Israël en Palestina tot het harde migratiebeleid van Trump, maar raakt daardoor versnipperd. De aandacht voor de hartverscheurende maar ook optimistische reis van Kinan en zijn unieke muziek is te fragmentarisch. Het vormt niet het kloppende hart van de film, maar lijkt ondergeschikt aan de bredere politieke discussie over globale conflicten.
In Kinans muziek schuilt veel pijn en emotie. Wanneer de film zich volledig richt op de kunst, wordt hij hypnotiserend. De verhalen achter de muziek, gecombineerd met de ervaringen van de muzikanten, zijn boeiend en belangrijk. Voor Midden-Oosterse diaspora fungeert muziek als brug naar hun thuisland en cultuur, die langzaam aan het verdwijnen is. Tegelijkertijd opent de muziek deuren voor mensen die niet eerder in aanraking zijn gekomen met deze culturen.
Half Moon heeft de potentie om een diepgaande blik te werpen op de relatie tussen muziek en identiteit, maar is bang om risico's te nemen. De film vertrouwt niet volledig op de kracht van subtiliteit en nuance, maar laat alles voor zichzelf spreken. Net als bij veel andere risicovermijdende films ligt ergens in de montageruimte waarschijnlijk een betere versie met meer lef en impact.
