in Recensies
Update:
Paolo Cognetti is een man van vele talenten. Nadat een wiskundestudie toch niets voor hem bleek, stortte de Italiaan zich op het maken van sociaal en politiek bewogen documentaires en het schrijven van boeken. Al snel gold Cognetti als een van de meest veelbelovende literaire talenten van een nieuwe generatie in Italië. Zijn jeugd in de bergen verwoordde hij in het inmiddels ook verfilmde De Acht Bergen.
De Italiaanse Alpen voelen als een tweede thuis en vormen het toneel van Cognetti's tweede documentaire Fiore Mio (Mijn Bloem). In het intieme portret waarin de maker zijn verbondenheid met het berglandschap verbeeldt, schuilt tevens een ecologische boodschap. Deze wordt er niet ingeramd, maar is een gedweeë verkenning van de vraag of wij de bergen en afkalvende gletsjers moeten helpen, of dat het juist andersom is.
In de zomer beleefde Cognetti rondom zijn zo geliefde berg de Monte Rosa een ongekende droogte. De bron bij zijn huis was zelfs volledig opgedroogd. De filmmaker besloot het gegeven aan te grijpen om te leren van wat de berg en de gletsjers hem probeerden te vertellen. Door op zoek te gaan naar de bron van de stroom die hem en vele anderen op de berg van water voorziet, probeert hij de impact van klimaatverandering te doorgronden.
Ondanks de thematiek waar iedereen bijna dagelijks mee te maken krijgt, slaat Cognetti ons niet voortdurend om de oren met doemtijdingen. Zijn zoektocht naar de gletsjer die de oorsprong van de waterstroom vormt, gaat gepaard met bijzondere (her)ontmoetingen. Met zijn trouwe hond Laki aan zijn zijde treft de filmmaker bijzondere personen die allemaal leven van de bergen en hiermee een bijzondere band onderhouden.
Samen met cameraman, die ook verantwoordelijk was voor de prachtige beelden van De Acht Bergen, legt hij de parallel met de Himalaya en ontmoet Cognetti sherpa Sete die de helft van het jaar in Italië verblijft. Zijn blik op de wereld en de Alpen in het bijzonder vormen een eindeloze inspiratie. Maar we maken ook kennis met singer-songwriter Vasco Bondi die niet alleen een goede vriend van Cognetti is, maar ook tekende voor de soundtrack.
De toon van deze filosofische, maar ook optimistische en nuchtere documentaire wordt gezet door het afsluitende titelnummer van Andrea Laszlo De Simone. Het is een opzwepend nummer dat qua arrangement en stemgebruik doet denken aan de Amerikaans Sufjan Stevens. Het nummer eindigt in het geluid van de wind die rond de bergtoppen raast, wat een prachtige metafoor vormt voor Cognetti's documentaire.
De Monte Rosa is een prachtige bloem die dreigt te verwelken. Maar als we niet meer van haar schoonheid kunnen genieten waar zijn we dan? Normaal gesproken krijgen de meeste mensen jeuk van een dergelijk zalvende boodschap, maar Cognetti komt er met zijn open blik en oprechte toon mee weg. Het denkwerk en de link met de grote wereldproblemen kan de kijker prima zelf leggen. Of niet, en dan is het simpelweg heerlijk wegdromen bij de onverwoestbare pracht van het berglandschap.
