We hebben allemaal wel eens zo iemand gezien: een ouder persoon die, ogenschijnlijk zonder reden, boos is op alles en iedereen. Je hoeft maar verkeerd te kijken en je krijgt een lawine van geschreeuw en frustratie over je heen. 'Wat een gek', denk je dan. Mike Leighs nieuwste film biedt een fascinerend kijkje in de psychologie van iemand die de eigen wrok op onschuldige mensen afreageert.
Pansy is zo'n onaangenaam persoon, ze maakt met alles en iedereen ruzie. Ze is duidelijk depressief, maar heeft zo'n ongelofelijke hekel aan de mensen om haar heen dat ze alleen maar kan klagen. De enige die haar nog kan uitstaan, is haar zus Chantelle, die actief moeite doet om met Pansy om te gaan. Haar man Curtley en zoon Moses durven niet eens meer tegen Pansy te praten, uit angst om volledig gevild te worden.
De trailers van Hard Truths wekken de indruk dat hij een zwarte komedie is. Hoewel de scènes waarin Pansy vreemden uitkaffert inderdaad grappig zijn, is de film vooral heel zwaar en deprimerend. Pansy is totaal onsympathiek, maar het is duidelijk dat ze pijn lijdt en diep ongelukkig is. Haar woede jegens de wereld lijkt ongegrond, maar het is slechts een reflectie van hoe ze naar zichzelf kijkt.
Deze bitterheid heeft een grote impact op haar man Curtley en zoon Moses. Curtley zegt niets meer tegen zijn vrouw, terwijl Moses eventuele ambities heeft opgegeven, uit angst om beschimpt te worden. Inmiddels is hij werkloos, te dik en verspilt hij zijn tijd met wandelingen en vliegtuigspelletjes. Door haar zelfhaat is Pansy's hele gezin diep ongelukkig.
De vraag waar deze treurige gemoedstoestand vandaan komt, maakt Hard Truths interessant. Het is moeilijk om sympathie voor Pansy te hebben, maar ze is een boeiend personage. Haar zus Chantelle is in ieder opzicht het tegenovergestelde: opgewekt, vrolijk en sociaal. Ze durft bovendien in te gaan tegen de tirades van haar zus. Wanneer de twee samen zijn, wordt op ontroerende wijze veel over Pansy's persoonlijkheid onthuld.
Het fundament van de film is het acteerwerk van het ensemble. Marianne Jean-Baptiste gaat helemaal op in haar rol en heeft een waanzinnig dominante aanwezigheid. De stilte waarmee Tuwaine Barret (Moses) en David Webber (Curltey) spelen, is net zo krachtig. De contrasten zijn sterk en bieden ruimte voor Jean-Baptiste om haar emoties de vrije loop te laten in haar woede-uitbarstingen.
Sommige dialogen zijn echter iets te overdreven gescript. Ondanks het uitstekende acteerwerk klinken sommige zinnen onnatuurlijk. Op papier werken ze misschien, maar in de praktijk is het niet geloofwaardig dat mensen zo praten. Ook duurt het lang voordat het verhaal echt op gang komt. De eerste helft van Hard Truths sleept zich wat voort, wat ten koste gaat van de subtiliteit.
Hoe meer we te weten komen over Pansy, hoe boeiender de film wordt en hoe impactvoller de climax. De uiteindelijke boodschap is prachtig en zet aan tot nadenken. Hoewel het einde redelijk gesloten is, valt er nog wel te speculeren over wat er daarna gaat gebeuren. Het maakt Hard Truths hartverscheurend realistisch en schept hopelijk meer begrip voor verbitterde zielen.
