Voormalig cameraman Chris Andrews sleepte met zijn sobere debuutfilm Bring Them Down vorig jaar verschillende prijzen in de wacht. Vanaf vandaag staat de Ierse film op MUBI en kunnen we thuis zien of die gerechtvaardigd zijn. De opdracht "Bring them down!" heeft in dit verhaal een dubbele betekenis. Enerzijds moet schaapherder Michael O'Shea zijn dieren van het hoogland naar de lager gelegen velden brengen, maar anderzijds betekent het dat hij zijn vijand ongenadig hard moet aanpakken. Zijn vader zegt: "Bring me his fucking head" en Michael gaat op pad.
Vijanden? Als schaapherder? Tsja, dit zijn rauwe mensen die gebukt gaan onder allerlei ballast uit het verleden. De vlam slaat zo in de pan. Als Michael ontdekt dat twee van zijn rammen zijn gestolen, is een conflict geboren dat binnen een paar dagen vreselijk escaleert. Deze ontwikkelingen worden zowel vanuit het perspectief van Michael als dat van de dief getoond. Daarnaast speelt zijn ex-vriendin ook nog een rol in het geheel.
De rigoureuze perspectiefwisseling halverwege de film, waarna we de handelingen van Michaels vijanden volgen, werkt helaas niet echt verhelderend. Er is gekozen om het verhaal niet chronologisch te vertellen (we zien dezelfde gebeurtenissen twee keer achter elkaar), zodat de kijker zich bewust wordt van zijn eigen assumpties en te vroege oordelen. Vaak staan we niet stil bij de gedachten, problemen en motieven van de antagonisten, maar als we hun kant van het verhaal zien zou het de vijand menselijker, zelfs sympathieker moeten maken. Zou.
In Bring Them Down is dat echter niet het geval: de hufters zijn nog steeds hufters. Daar verandert enig inzicht in hun daden niets aan. Iedereen heeft mensen die van hem houden, maar Barry Keoghans schapendief blijft irriteren op een manier die de Ierse acteur als geen ander kan bewerkstelligen. Misschien is er in deze wereld ook gewoon geen plaats voor fijne sentimenten. Verziekte relaties, onuitgesproken gevoelens en barre financiële omstandigheden bepalen het verloop van dit verhaal.
Bring Them Down stipt de diepere lagen van het conflict aan, maar reikt niet al te ver onder het oppervlakte. Na afloop blijft het gevoel hangen dat er nog wel iets meer had mogen gebeuren, vooral in de onderlinge relaties. De afloop zorgt nu toch voor enig schouderophalen en de meeste personages, waaronder Michael zelf, worden wel erg schetsmatig uitgewerkt. Hoe deze schaapherder in een meedogenloze engel der wrake verandert en weer terug blijft eigenlijk een raadsel. Het waarom is duidelijk, maar het proces niet helemaal. Christopher Abbotts intense, maar enigmatische spel geeft de kijker ook weinig houvast.
Daarnaast zijn er wat ongeloofwaardige fysieke acties. Keoghans personage lijkt op een gegeven moment het lopen geheel verleerd te zijn en Michael spreekt in de finale krachten aan die aan het bovennatuurlijke grenzen. De man schijnt überhaupt immuun te zijn voor pijn. Het maakt van Bring Them Down een fraai ogende (denk aan Andrews' verleden als cameraman), maar soms wat frustrerende film. De Ierse heuvels en velden beklijven beter dan de personages en dat is jammer.
Bring Them Down is te zien bij MUBI.
