'The Beast Within': voegt werkelijk niets toe aan het weerwolfgenre
Recensie

'The Beast Within': voegt werkelijk niets toe aan het weerwolfgenre (2024)

De mooie soundtrack en sfeerbeelden benadrukken het gebrek aan kwaliteit op alle andere vlakken.

in Recensies
Leestijd: 2 min 54 sec
Update:
Regie: Alexander J. Farrell | Scenario: Greer Ellison, Alexander J. Farrell | Cast: Caoilinn Springall (Willow), Ashleigh Cummings (Imogen), Kit Harington (Noah), James Cosmo (Waylon), Andrei Nova (weerwolf), Adam Basil (weerwolf), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2024

De negenjarige Willow begint zich op een dag ineens af te vragen: waarom woont haar gezin op een compleet van de buitenwereld afgesloten boerderijcomplex? En wat hebben haar ouders elke nacht bij volle maan buiten de zware toegangspoort te zoeken? En waarom komen ze de volgende dag onder het bloed en de schrammen thuis? Een hint: mama leest Willow voor uit boeken als The Call of the Wild en White Fang, want papa is een weerwolf en eet op díe dag van de maand een paar levende kippen, een varkentje of een...

Vader Noah is niet alleen een monster in het donkere bos, maar ook nogal een tiran in huis. Het beest zit echt in hem! De vrouwen mogen geen te korte jurkjes dragen, hij koeioneert zijn schoonvader die in een stacaravan op het terrein woont, en de man zit letterlijk op een troon aan de eettafel. Zijn gedrag is onberekenbaar en vaak ronduit onplezierig. Het is dan ook een raadsel waarom zijn vrouw hem blijft beschermen en Willow een prettiger jeugd wordt ontzegd. Je zal maar volledig geïsoleerd opgroeien te midden van dit soort toxische relaties. Er zijn er van minder gek geworden. En waar is de leerplichtambtenaar wanneer je die nodig hebt?

Het plot van The Beast Within voegt werkelijk helemaal niets toe aan de reeds bekende (verfilmde) weerwolfverhalen. Meer dan wat hierboven beschreven staat gebeurt er eigenlijk niet, behalve in de finale. Waarin naar goed horrorgebruik iedereen natuurlijk precies het tegenovergestelde doet van wat logisch en verstandig is. Alhoewel, er is een foefje dat handig wordt ingezet, maar dat ook al vanaf de eerste scène werd aangekondigd. Willow sleept namelijk om onverklaarde redenen de hele film lang een zuurstoftank met zich mee. En dan brandt er ergens een olielamp...

De personages ontwikkelen zich in The Beast Within ook echt te weinig. Willow ontdekt wat er gaande is met haar vader, maar de relatie tussen de twee verandert eigenlijk niet. Die was aan het begin van de film gespannen en dat blijft zo. Het was veel interessanter geweest als een warm vader-dochtercontact gaandeweg zou verslechteren of juist nog meer zou verbeteren door de onthullingen. Nu is al heel snel duidelijk wat de kampen zijn en hoe de gebeurtenissen zich zullen voltrekken.

Caoilinn Springall en Ashley Cummings leveren adequate vertolkingen van Willow en moeder Imogen, maar Kit Harington - toch de grootste naam in deze lowbudgetproductie - hoeft als Noah niet veel meer te doen dan moeilijk te kijken en af en toe zijn blote kont te laten zien wanneer er weer een transformatie op stapel staat. Het is trouwens wel een beetje sneu dat de weerwolf zelf dan weer door andere acteurs wordt gespeeld. Die halve minuut dat het beest daadwerkelijk in beeld is, had Harington dat harige pakje toch ook wel aangekund? Tsja, zijn tijd zal wel te duur zijn.

Het enige dat The Beast Within het aanzien nog een beetje waard maakt, zijn de sfeervolle beelden van het Engelse landschap en de beklemmende omgeving van het boerderijcomplex. Daarnaast is de soundtrack lekker bombastisch met veel strijkers en percussie. De onheilszwangere muziek accentueert helaas juist dat wat zich voor onze ogen voltrekt slaapverwekkend saai is. Deze hele film voelt als een veel te tam beest.

The Beast Within is te zien bij SkyShowtime.