in Recensies
Update:
Eens in de zoveel tijd verliet de vader van regisseur Peter Hoogendoorn zijn huis in Portugal voor een nog een bezoek aan Nederland. Hij verliet dan zijn huis in Portugal en werkte in een paar dagen alle zorgverleners af die hem nog aan zijn thuisland bonden. De innemende tragikomedie Drie Dagen Vis laat zien hoe zo'n vader tijdens een bliksembezoek tijd doorbrengt met zijn compleet van hem vervreemde zoon. Ergens tussen afkeer, teleurstelling, verwijt en verdriet proberen de twee bloedverwanten toch nog de nodige gesprekken met elkaar te voeren..
Vader Gerrie is in het land, wat betekent dat zijn zoon zich tegen wil en dank meldt voor een weerzien. Gerrie heeft aardig wat bezoekjes op de planning staan, dus trekt Dick in zijn gezelschap langs wachtkamers, een oude werkplek en de partner van een vroegere vriend. Dat Dick inmiddels met zijn vriendin samenwoont en de huur van zijn eigen stekje heeft opgezegd, blijkt Gerrie te hebben gemist.
Hoogendoorn verbeeldt de groeiende afstand tussen de twee aan de hand van een aantal veelzeggende tableaus. Als vader en zoon een tweede keer in een wachtkamer plaatsnemen, zit vader rechts van een deur en zoon links. In de tram blijft vader Gerrie na het uitstappen van Dicks vriendin achter zijn zoon zitten. Het stoeltje naast Dick blijft vrij.
De grootste verdienste van Hoogendoorn is dat hij de dialogen tussen Gerrie en Dick relatief droog en bescheiden houdt. Er is geen opbouw richting een grote confrontatie tussen vader en zoon, geen duidelijke drie-aktenstructuur die tot een warme hereniging leidt. Tegelijk kunnen kijkers wel houvast vinden in het concrete tijdverloop. Er zitten precies drie dagen tussen Gerries bezoek aan Rotterdam en zijn terugkeer naar Portugal, die dit keer definitief is. Heel subtiel en zonder grote gebaren onttrekt een vader zich aan het contact met zijn zoon.
Drie Dagen Vis doet op bevredigende wijze denken aan Tussen 10 en 12, de debuutfilm die Hoogendoorn op papier zette na het plotse overlijden van zijn zusje. Beide films spelen zich af in een concreet tijdbestek en blinken qua dramatische uitwerking uit in eenvoud. Daarbij zijn het niet de belangrijke sleutelscènes, maar details (in Tussen 10 en 12 bijvoorbeeld een kledingstuk) die het meest raken. De interacties tussen de familieleden komen gemeend en authentiek over.
Gezien die authenticiteit is het wel opvallend dat een man die veertig jaar bij de RET heeft gewerkt, vertolkt wordt door Ton Kas, een rasechte Amsterdammer. Op het filmfestival van Karlovy Vary, waar het drama afgelopen zomer in première ging, zal de nuance van Gerries accent makkelijk verloren zijn gegaan. Ten overstaan van een Nederlands publiek ligt dat anders en kun je je afvragen of er geen Rotterdamse acteur was die minstens zo geknipt bleek voor de rol. Ongetwijfeld heeft het ermee te maken dat Hoogendoorn uit Rotterdam komt, maar zelf ook al lang in Amsterdam woont.
Rotterdammer of niet, het pakkende spel van Kas en tegenspeler Guido Pollemans (Overspel) kleuren een tragikomedie die met weinig poespas maximaal effect sorteert. Drie Dagen Vis verbluft niet, maar heeft wel de potentie om je zowel geamuseerd als bedrukt achter te laten. De spanning tussen die twee uitersten is passend voor een drama dat de band tussen familieleden niet kan lijmen, maar wel met warmte en betrokkenheid beschouwt. Zelfs het "voorgoed vaarwel" van de vader voelt zo als een stiekeme wens om zijn zoon op een dag weer in de armen te sluiten.
