in Recensies
Update:
Het is alweer bijna vijftien jaar geleden dat de laatste Final Destination-film verscheen. Deel vijf rondde de reeks mooi af door te eindigen waar de eerste film begon. Maar geheel volgens Hollywoodtraditie is geen enkele franchise dood zolang er nog geld uit te halen valt. Dat brengt ons bij deze 'legacy sequel': Final Destination Bloodlines.
De formule is dodelijk eenvoudig: iemand voorziet een fatale ramp, weet het noodlot te omzeilen en redt zichzelf en een handjevol anderen. Omdat Magere Hein niet voor de gek is te houden, sterven ze alsnog op gruwelijke wijze via vergezochte, komische kettingreacties.
De Final Destination-films zijn nooit geprezen om hun hoogstaande kwaliteit. De aantrekkingskracht zit in de 'gore' en creatieve manieren waarop de personages doodgaan. Dat betekent niet dat het oppervlakkige nonsens is. Achter de setting, opbouw en climax van elk sterfgeval zit een duidelijke en effectieve visie.
Wat de films zo populair maakt, is de herkenbaarheid van de situaties. Niet iedereen heeft natuurlijk een vliegtuigramp, kettingbotsing of achtbaanongeluk meegemaakt, maar veel mensen vrezen die scenario's wél. Ook de kleinere huis-tuin-en-keukenongelukjes spreken die onderhuidse angstgevoelens effectief aan.
Tot nog toe volgde elk deel trouw deze vaste formule. Juist daarom is het een aangename verrassing dat Bloodlines daarmee durft te spelen. De film opent niet in het heden, maar in de jaren vijftig. Iris en haar vriend Paul gaan naar de opening van de Sky View Tower, wat eindigt in een grote ramp. Wanneer Iris sterft, verwacht je dat zij wakker schrikt uit een visioen, zoals gebruikelijk. Maar dat gebeurt niet. Iris is namelijk niet het hoofdpersonage. Dat is haar kleindochter Stefani.
Stefani heeft al maandenlang dezelfde nachtmerrie over de instortende Sky View Tower. Ze vermoedt dat haar oma haar meer kan uitleggen en wat blijkt: omdat haar oma het incident niet had moeten overleven, staan Stefani en haar bloedverwanten ook op de lijst van de Dood.
Final Destination Bloodlines blaast de franchise nieuw leven in door veel terug te blikken naar voorgaande delen. Voor de fans zijn er tal van verwijzingen naar bekende scènes en personages, maar dat is gelukkig ondergeschikt aan het nieuwe verhaal. De fanservice voelt niet als een verplicht nummer, maar als kers op de taart. En belangrijker: de moorden zijn weer heerlijk grotesk en inventief.
Qua plot, acteerwerk en andere cinematografische elementen heeft de film weinig te bieden, maar daar zijn de makers zich van bewust. Ze pretenderen niet dat dit de nieuwe Rosemary's Baby of Hereditary is. Toch valt er genoeg aan te merken op dit deel. Vooral de visuele effecten zijn matig en niet veel beter geworden, wat toch wel kwalijk is na vijftien jaar.
Uiteraard ontbreekt een eerbetoon aan de inmiddels overleden Tony Todd niet. Hoewel het leuk is om een van de meest iconische personage uit de franchise terug te zien, legt het script te veel uit wie hij is. Daardoor verdwijnt veel van de mystiek die hem zo intrigerend maakte. Dat is jammer, want de link met de andere films stak juist zo goed in elkaar. Opnieuw blijkt dat het uitleggen van de logica in horrorfilms riskant is. De regel 'less is more' geldt eens te meer.
Met een speelduur van honderdtien minuten is dit de langste film uit de reeks. Dat is twintig minuten langer dan het gemiddelde, en dat merk je vooral in het middenstuk, waar het tempo inzakt. De eerdere delen bleken met hun strakke anderhalf uur precies de juiste lengte te hebben.
Toch is dit zeker geen mislukte comeback. Final Destination Bloodlines blijft trouw aan de populaire basisformule en voegt genoeg elementen toe om fris aan te voelen. De film herinnert ons eraan dat de dood altijd op de loer ligt. Wees dus maar extra alert op je omgeving - de paranoia voor bizarre kettingreacties is terug van weggeweest.
