Maria's moeder heeft een ziekelijke verzamelwoede die grote invloed heeft op het leven van haar en haar jonge dochtertje. Het tweetal struint de straten af en doorzoekt vuilnisbakken op zoek naar bruikbare zaken, waar zo ongeveer alles voor in aanmerking komt. Afval is een schat. Elke dag moet Maria de mandarijnenschillen en het aluminiumfolie waar haar boterhammen in waren gewikkeld mee terug nemen in haar lunchtrommel, want daar kunnen nog versieringen van worden gemaakt. Mocht ze dit vergeten, dan raakt haar moeder in paniek. Of erger.
Op zevenjarige leeftijd wordt Maria na een incident uit huis geplaatst. Weg van de stapels boeken, videobanden, etensresten en dode ratten. Maar ook weg van een door haar moeder gecreëerde wereld die even vertrouwd als wonderlijk is, vol fantasie en genegenheid. Moeder noemt de troep in huis hun "oneindige liefdesverzameling", maar ze maakt van Maria zo ook een emotionele gijzelaar. Wij tegen zij. Hoe weet je dat je gevangen zit als je niet anders gewend bent en je, indien je het spel meespeelt, overladen wordt met moederliefde? Onvoorwaardelijke liefde en stoepkrijt.
Tien jaar later zien we Maria terug bij haar even liefdevolle pleegmoeder Michelle. Maria blowt, drinkt en slaat soms taal uit waar een dokwerker zich voor zou schamen, maar ze lijkt in het algemeen redelijk aangepast aan het gewone burgerleven. Ze doet haar huishoudelijke taken en gooit haar aluminiumfolie voortaan in de prullenbak. Maar dan komt de dertigjarige Michael een tijdje logeren en begint Maria's verleden haar in te halen. Het verdriet om haar verzamelgekke moeder, dat ze nooit volledig heeft toegelaten, wurmt zich een weg naar buiten.
Michael is een voormalige pleegzoon van Michelle en hij heeft vanaf hun eerste ontmoeting in de krappe hal een ontwrichtende werking op Maria, en vice versa. Ze herkennen meteen iets in elkaar: een terugkeer naar de geborgenheid van een wereld vol fantasie, waarin samen risico's worden genomen en remmingen worden losgegooid. Het is opnieuw wij tegen zij. Oh, en de twee keer zo oude Michael is een seksueel roofdier, dat ook.
De rollenspellen waar de huisgenoten als vanzelf in terechtkomen laten Maria terugvallen in een andere tijd, maar stellen haar ook open voor het verdriet over haar biologische moeder. Die vroege jeugdjaren, die voor Maria warm en ongezond tegelijk waren, vormen een lang vergeten toevluchtsoord wanneer de wereld verwarrend is en de hormonen gieren. Maria ziet het contact met haar moeder terug in beelden die de realiteit verstoren.
Hoard is een lastig te vatten film, die de kijker opzadelt met een hoogst onplezierig gevoel. Niet alleen de ratten, maar vrijwel álles knaagt en wringt. Van de symbiotische relatie tussen moeder en dochter, de ongepaste erotiek, de veelvuldige referenties naar Die Blechtrommel (ook zo'n vreselijk onbehaaglijke film) tot de vraag die iedereen steeds stelt: "Wat stinkt hier zo?" Het is goed dat deze film niet in 4DX-zalen wordt getoond, want het aroma van de mensen, huizen en vuilniszakken moet uiterst onverkwikkelijk zijn. Aan de andere kant is Hoard indringend genoeg om de kijker zich er ook zonder rondvliegende geurdeeltjes een levendige voorstelling van te laten maken.
'Indringend' is zeker een label dat geplakt kan worden op de acteerprestaties van Lily-Beau Leach en Saura Lightfoot-Leon, die Maria in haar verschillende levensfasen uitbeelden. Leach laat op sublieme wijze zien hoe de relatie tussen moeder en dochter op jonge leeftijd gevormd wordt en Lightfoot-Leon trakteert de kijker op een grote dosis irrationeel, onderdrukt gedrag dat altijd geloofwaardig is, hoe bizar ook. Dit is een acteur die alles geeft en een grote belofte is voor de toekomst.
De debuutfilm van Luna Carmoon toont het talent van de jonge regisseur, maar maakt soms ook een onevenwichtige indruk. Op driekwart van de speelduur is de koek eigenlijk wel op en beginnen de wanen en streken van Maria erg repetitief te worden. Hoard gaat over het toelaten van het verdriet over een overleden ouder, seksuele vorming en de invloed van de vroege kinderjaren op de rest van ons leven, maar de gesuggereerde diepgang wordt nooit helemaal waargemaakt. De symboliek en terugkerende elementen (strijkijzers, nauwe ruimtes, rattenbaby's en natuurlijk die blikken trommel) springen in het oog, maar raken uiteindelijk niet het hart.
