Joy Womack is de eerste Amerikaanse die ooit werd toegelaten tot het prestigieuze Bolsjoj-ballet in Moskou. Ze begint haar opleiding vol bewondering voor topballerina Natalia Osipova, maar hoever wil ze gaan voor haar droom? Keihard trainen onder de genadeloze Tatiana Volkova is niet genoeg. Volgens medestudent Nikolai word je pas prima ballerina als je ook de politieke spelletjes beheerst. Joy spreekt weliswaar Russisch, maar de school staat niet te springen om een Amerikaanse te selecteren. Er volgt een meedogenloze stoelendans waar zowel Joys voeten als haar geestelijke gezondheid zwaar onder lijden.
Haar voeten, het kapitaal van elke ballerina, krijgen in de montage bijzondere aandacht. Met close-ups van bloed in de schoentjes of beurse plekken volgen Joys voeten haar mentale ontwikkeling. Dokters manen haar tot rust, maar na afloop van een dans blikt ze vastberaden richting camera. Talia Ryder straalt als Joy een durf uit die past bij de extreme acties die ze uithaalt om favoriet van Volkova te worden. Op een gegeven moment oogt ze zo bleek van al het geploeter dat ze op een vampier uit Twilight lijkt.
Tijdens de trainingssessies zwiept de camera van hot naar her, passend bij de harde hand van Volkova. Diane Kruger houdt als strenge leermeester altijd een stalen gezicht terwijl ze iedereen afmat. Zo ondergaat Joy een ware ontgroening vol eindeloze oefeningen. Zelfs favoriet Natasha is niet veilig op een mindere dag. Volkova's strengheid voelt gemakzuchtig geschreven. Voorspelbaar genoeg ziet ze uiteindelijk toch iets in Joy en laat dat zo stoïcijns mogelijk blijken.
Regisseur James Napier Robertson toont zonder opsmuk hoe ver Joy wil gaan voor succes. De film duikt direct het strakke schoolregime in. Het Bolsjoj-theater lijkt louter te bestaan uit lege oefenruimtes en wc's waar aspirant-ballerina's hun eten uitkotsen om dun te blijven. Het vormt een kunstmatig decor. Zo elegant als Joy in slowmotion een pirouette draait, zo gemaakt voelen andere elementen aan. Wanneer Joys moeder op het moment suprême ineens in de coulissen staat, komt dat over als een ongeloofwaardige manier om het dilemma tussen gezondheid en succes te benadrukken.
Joika blijft te veel steken in stereotyperingen, terwijl het verhaal toch waargebeurd is (de echte danst Joy Womack danst inmiddels in Parijs). De film verkent nauwelijks wat ballet werkelijk betekent. Waarom Joy er zo van houdt, blijft onduidelijk, afgezien van wat gejubel over Osipova. Robertson focust volledig op het kille schoolsysteem en laat Womacks religieuze achtergrond onbesproken. Joika volgt de hoofdpersoon tot het uiterste, maar weet niet te bezielen door de bestudeerde aanpak.
