Sarah is een gepensioneerd MMA-vechter (het pensioen komt al vroeg in die beroepsgroep), die als persoonlijk vechtsporttrainer voet aan de grond probeert te krijgen. Als ze de kans krijgt om in Jordanië drie steenrijke zusjes te mogen begeleiden, pakt ze die met beide handen aan. Leuk toch?
Nou, nee! Het hotel is luxueus en haar kamer heeft een prachtig uitzicht (als je van witte daken houdt), maar daar houdt de lol wel op. De chauffeur die haar dagelijks naar het paleis van de opdrachtgever heen en weer rijdt, doet alsof hij geen Engels spreekt, de familie waar ze voor werkt zou wel eens uit maffiosi kunnen bestaan en alle mannen die ze tegenkomt zijn enorme engnekken. Maar het ergste is nog dat de meiden die ze moet trainen vreselijk irritante, oppervlakkige, verwende nesten zijn. Wie had dat nou gedacht van deze Jordaanse miljonairskinderen?
Terwijl de warming-up van de eerste training nog niet eens is afgerond, haken de dames een voor een af. Liever kijken ze soaps, doen hun make-up of gaan onder begeleiding van de bodyguard shoppen. Ze zien Sarah en het andere personeel als een gebruiksvoorwerp, een speeltje. Niet alles blijkt echter te zijn wat het lijkt. Dat welgestelde leven van de drie zussen is natuurlijk een gouden kooi waarvan alleen de mannen de sleutel hebben. Letterlijk zelfs. Sarah ontdekt een vergrendelde kamer in het paleis waar verontrustende geluiden uit komen.
Mond biedt een bijzonder frustrerende kijkervaring. Dit is een film over manipulatie en domme beslissingen. Sarah doet zo ongeveer alles fout wat je fout kunt doen als je ook maar enige mate van eigenliefde en zelfrespect hebt. Ze trapt met open ogen in de grote en kleine psychologische valstrikken die iedereen om haar heen lijkt op te zetten, vooral de drie zussen. Daarnaast is haar gedrag vaak ronduit irrationeel. Het is bijvoorbeeld streng verboden om in de slaapkamers op de eerste verdieping te komen, dus wat doet Sarah...?
Het is vaak gissen naar de motivaties van de nogal naïeve en kneedbare protagonist. Florentina Holzinger zet Sarah op ingetogen wijze neer; misschien iets te ingetogen. Haar vertolking zou kunnen impliceren dat er van alles gaande is onder de oppervlakte, maar uit wat wij zien blijkt Sarah vooral een speelbal van de omstandigheden en de drie zussen. Als zij na een vreselijk incident nog niet besluit om linea recta terug naar Oostenrijk te keren, wordt het realisme waar de film toch op mikt, wel erg veel geweld aangedaan. Daarna wordt het alleen nog maar ongeloofwaardiger.
Mond blijft als thriller desondanks toch boeien, al is het maar omdat je je constant af blijft vragen of Sarah uiteindelijk de juiste keuze maakt of dat ze zichzelf volledig in de voet schiet. Je blijft hopen. Frustratie bij het kijken kan soms ook best lekker voelen. Denk maar aan de horrorfilms waarin de protagonisten zich altijd maar weer opsplitsen en die donkere kelders verkennen in plaats van de politie te bellen. Doe dat nou niet! De Iraakse regisseur Kurdwin Ayub wil met Mond daarnaast een sociaalkritisch drama over de positie van de vrouw neerzetten, maar dat aspect komt door de karikaturale typering van de drie zussen en de broer niet echt goed uit de verf. Moeten deze irritante meiden 'gered' worden? Sarah denkt er het hare van, maar neemt de kijker niet echt mee in haar gedachtegang.
