In de laatste dagen van juni 1967 sloeg voor de toen vierendertigjarige Vera Jayne Palmer het noodlot toe. De moeder van vijf kinderen raakte betrokken bij een auto-ongeluk in de staat Mississippi. Daarbij overleden de chauffeur, Palmers advocaat en Palmer zelf. De vier meereizende chihuahua's overleefden de ramp ook niet. De drie kinderen die tevens meereden overleefden de ramp wel. Waarbij de jongste, de driejarige Maria, onder de passagiersstoel was beland.
Een tragisch ongeluk met grote persoonlijke gevolgen, maar ook grote aandacht van de internationale pers. Vera Jayne Palmer was bij het filmminnend publiek namelijk beter bekend als Jayne Mansfield. De actrice verwierf faam met haar Playboyreportages en het neerzetten van het klassieke blondje, waar bioscoopgangers zo verzot op waren. Niet voor niets was Marilyn Monroe een groot voorbeeld voor Mansfield.
Maar het imago van een niet al te snuggere blondine bleek een uitermate geraffineerde act, die Mansfield vooral na het overlijden van Monroe geen windeieren legde. Maar op den duur was ze dat zat. Terwijl Mansfield, in een poging serieus over te komen, in een talkshow demonstreerde perfect met de viool overweg te kunnen, kan ze bij het publiek rekenen op hoongelach en moet ze stupide vragen van de presentator trotseren.
Maria was bij het overlijden van haar moeder nog een peuter en herinnert zich eigenlijk niets meer van de korte tijd die ze samen hadden. Uit foto's leidt ze af dat Mansfield niet hele warme gevoelens voor haar jongste dochter koesterde. Om uit te vinden wie haar moeder was en hoe de publieke opinie snoeihard over de actrice oordeelde, besloot Maria, die zichzelf liever aanduidt als Mariska Hargitay, haar broers en zussen op te zoeken om het leven van Jayne Mansfield te reconstrueren.
Want zelf haar voornaam leidt al tot twijfel. Er zijn beelden waarin het hele gezin Mansfield op kwam draven waarin Mariska met de naam Maria werd aangeduid. Maar bekenden van de familie zijn ervan overtuigd dat ze Mariska werd genoemd vanwege de Hongaarse wortels van haar vader. Het is tragiek op de vierkante centimeter voor Mariska, omdat zelfs haar voornaam verwarring veroorzaakte.
Tussen de interviews met familieleden en bijvoorbeeld Mansfields persagent weet Hargitay een mix te brouwen van het leven in de schijnwerpers en het privéleven van de beroemde actrice. Zelf verloor Mansfield, die de achternaam van haar eerste echtgenoot aannam, ook op driejarige leeftijd haar vader. Ze was met Hargitay, een voormalig acteur en bodybuilder, nog het gelukkigst en Mariska werd geboren en verwekt nadat haar ouders officieel gescheiden waren maar elkaar toch bleven zien.
Als biografie is My Mom Jayne voortdurend en onmiskenbaar emotioneel gekleurd, wat ook haast niet anders kan omdat Mariska zelf de regie op zich heeft genomen. Dat haar bestaansrecht zelfs dan nog ter discussie staat blijkt wel als helemaal aan het eind nog een konijn uit de hoge hoed wordt getoverd. Hargitay trekt de materie voortdurend naar zichzelf toe, waardoor haar documentaire nog het meest weg heeft van een poging tot zelfacceptatie en -heling. Over de persoon Jayne Mansfield komen we wel wat te weten, maar niet voldoende om de legendarische actrice echt te kunnen doorgronden.
My Mom Jayne is te zien bij HBO Max.
