in Recensies
Update:
Na de eerste drie Jurassic Park-films ontbrak bij veel filmliefhebbers de behoefte aan nóg een trilogie. Toch trainde Chris Pratt niet voor niets zijn resterende babyvet eraf. Het eerste deel van Jurassic World was een voltreffer en wist een nieuwe generatie film- en dinofans aan te boren. Maar na het voor velen teleurstellende Dominion, dat bovengetekende overigens nog altijd met verve verdedigt, leek de prehistorische koek toch echt op.
Het trucje van een nieuwe invalshoek lukt vast nog wel een keer, moeten de producenten gedacht hebben. De titel Rebirth legt de lat meteen hoog. Het nieuwe Jurassic World-hoofdstuk staat los van de vorige drie delen en speelt zich vijf jaar na het laatste Pratt-avontuur af. Het is een reset met nieuwe personages, een nieuwe setting en nieuwe inzichten. Voor het scenario werd David Koepp aangetrokken, nota bene de schrijver van het origineel uit 1993.
Na ruim dertig jaar lijkt de man het vak verleerd. Jurassic World blonk al niet uit in plotarchitectuur, maar deze keer is het helemaal armoe troef. In het geschetste tijdsbeeld kijkt de sensatiebeluste mens niet meer op van een uit de kluiten gewassen reptiel. Een gigantische sauropodus die het verkeer in New York ophoudt, wordt nauwelijks nog opgemerkt. Het natuurhistorisch museum, dat vroeger met lange wachtrijen kampte, heeft zijn dinosectie inmiddels opgedoekt wegens gebrek aan belangstelling.
Alleen de 'big pharma' ziet nog kansen in de dinoklonen die op een eiland voor de kust van Guyana rondbanjeren, op en neer vliegen en de kustwateren onveilig maken. De gehaaide Martin Krebbs, directeur van biotechbedrijf ParkerGenix, wil drie soorten dinosauriërs - het liefst groot en levend - bemachtigen en schakelt hiervoor voormalig undercoveragent Zora Bennett in. Omdat er ook nog een wetenschapper nodig is, wordt paleontoloog Henry Loomis toegevoegd aan het gezelschap. Door de sluiting van zijn afdeling heeft hij toch niets beters te doen.
Al in de openingsscène gaat het mis. In elke andere monsterfilm is een laboratoriumincident een acceptabele start, maar de Britse actieregisseur Gareth Edwards klooit nog meer met genetisch materiaal dan weldoener Hammond in Spielbergs origineel. Het inzetten van genetisch gemanipuleerde dino's, die zonder enige twijfel later weer opduiken, is een zwaktebod. Bizar genoeg lijkt Koepp niet te beseffen hoe meta dat eigenlijk is, want de premisse is dat de mensheid niet meer opkijkt van een 'gewone' dino.
Parallel aan de farmaceutische missie maken we kennis met een vader, zijn twee dochters en een van hun vriendjes. In een veel te langdradige scène op volle zee zien we hoe het viertal zichzelf in de nesten werkt wanneer ze in aanraking komen met een gigantische mosasaurus. Koepp wil de dinojacht afwisselen met een persoonlijk drama, maar de familie Delgado blinkt vooral uit in ondoordachtheid en domme beslissingen. Gaandeweg maakt het geen moer meer uit hoe het met deze 'simpele burgers' afloopt.
In visueel opzicht stelt de film niet teleur. Een scène waarin het onderzoeksteam omringd wordt door een kudde titanosaurussen met hun lange zwiepende staarten is magisch, al haalt niets het bij de eerste aanblik van de brachiosaurus in Spielbergs meesterwerk. Daarna rijgt Koepp de ene na de andere actiescène aan elkaar, maar beklijven of verbazen doen ze nauwelijks. Een missie rondom het genetisch materiaal van een vliegende quetzalcoatlus legt zelfs een plotgat en tegenspraak bloot.
Hoofdrolspeelster Scarlett Johansson zei in interviews dat ze er altijd van droomde om eens op een groot scherm te vluchten voor een kudde op hol geslagen dino's. Blijkbaar heeft ze zonder het script te lezen haar handtekening gezet. De wisselwerking met Jonathan Bailey pakt nog best aardig uit, maar er is al net zo weinig tijd en moeite in de personages gestopt als in het wankele verhaal.
Uiteindelijk mondt alles uit in een finale met de genetisch gemanipuleerde dino's. De makers wisten kennelijk van gekkigheid niet meer wat ze moesten verzinnen. Er wordt nog wel gehint naar de iconische scènes met de velociraptors en de T-Rex uit de eerste film, maar verder dan een slap aftreksel komt Edwards niet. Jurassic World Rebirth is een wederopstanding die nooit echt tot leven komt en vlak na de bevalling overlijdt.
