Zestiger Gunnar woont al zijn hele leven in dezelfde familieboerderij op het IJslandse platteland. Sinds de dood van zijn vader, twintig jaar geleden, is hij vrijwel geheel zonder menselijk gezelschap. Zijn beste en ook enige vriend is het paardje Godi. Wanneer er een dam wordt gebouwd en de vallei, waar de eenzame boerderij staat, onder water dreigt te worden gezet, is Gunnar gedwongen te verhuizen. Hij krijgt van de staat een grote zak geld mee en betrekt een woning in Reykjavik. Godi blijft achter tussen de bergen.
Gunnar heeft geen familie en kent helemaal niemand in de grote stad. Zijn eenzaamheid van het platteland zet zich gewoon voort, al woont hij nu tussen de mensen. Gunnar is niet anders gewend. Op een dag maakt hij echter contact met de lokale krantenbezorger. Of eigenlijk andersom. De innemende tiener Ari laat zich niet afschrikken door de afstandelijke houding van Gunnar en wurmt zich een weg in diens leven. Al snel wordt Gunnars huis een fijn toevluchtsoord voor de jongen, wat handig uitkomt voor Ari's gescheiden ouders. Een zestigjarige man die samen schaak speelt, pizza eet en televisie kijkt met een tienjarige jongen, dat kan niet misgaan toch?
Solitude is een intiem, gegrond verslag van een opbloeiende vriendschap. Ari biedt Gunnar een ontsnapping uit de eenzaamheid. Een uitweg waarvan de laatste nooit heeft geweten dat hij die nodig had. Eenmaal in contact met de spontane, nieuwsgierige jongen, leert Gunnar hoe belangrijk menselijke verbinding is. Daar is het nooit te laat voor natuurlijk. In al hun naïviteit zien de twee vrienden de dramatische wending in het verhaal, die de kijker al lang heeft voorspelt, niet aankomen. Nou gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de opzet voor die gebeurtenis ook wel erg van toevalligheden aan elkaar hangt.
Het is niet het enige schoonheidsfoutje in deze tedere, maar verder weinig memorabele film. De eventuele diepere laag van Solitude rust veelal op platitudes en de uitwerking is eigenlijk te eenvoudig om lang aan het denken te zetten. Thema's als eenzaamheid te midden van anderen, intergenerationele vriendschap en opkomen voor de zwakkeren (er is een subplot over een Afghaan die asiel zoekt op IJsland) worden aangestipt, maar de echt interessante dilemma's blijven buiten schot.
En zelfs voor de korte duur van deze film (vijfenzeventig minuten) gebeurt er simpelweg te weinig. Het is mooi om te zien hoe de relatie tussen Gunnar en Ari opbloeit, maar veel meer dan dat heeft Solitude eigenlijk niet te bieden. Dat ligt trouwens allerminst aan de hoofdrolspelers, die er persoonlijk voor zorgen dat de kijker toch geboeid blijft. Þröstur Leó Gunnarsson en Hermann Samúelsson zijn uitstekend op elkaar afgestemd en zorgen voor de nodige hartverwarmende momenten. Je kunt die vijf kwartier slechter besteden... maar ook beter.
