Deze remake van The Naked Gun uit 1988 wordt verkocht met dat hij onder andere van Seth MacFarlane is, de maker van onder andere Family Guy. Hij maakte ook films als Ted, en het is duidelijk dat hij zijn typische humor stopt in al zijn werk. Dus zij die geen fan zijn, zullen wellicht aarzelen om The Naked Gun te gaan zien. Geen zorgen: in dit geval is de man uitsluitend producent, en liet hij het schrijfwerk over aan anderen.
Dat maakt deze nieuwe The Naked Gun ook weer niet meteen briljant. Maar ach, zelfs de makers van het origineel hebben nooit het niveau van die film en hun eerdere Airplane kunnen evenaren. Ze zijn immers vooral goed in slim bedachte stomme grappen, en daar kan je er maar zoveel van maken. De Naked Gun-trilogie kon nog rekenen op acteur Leslie Nielsen, een meester in flauwe grappen maken met een stalen gezicht; een must voor dit type komedie.
Eigenlijk is deze nieuwe film niet zozeer een remake maar een voortzetting. Liam Neeson speelt Frank Drebin junior, de zoon van wijlen senior (de rol van Nielsen). Ook zijn partner is een zoon van: Ed Hocken junior. Ze moeten een ogenschijnlijk onschuldig ongeluk met een zelfrijdende auto onderzoeken. De zus van het slachtoffer, Beth Davenport (Pamela Anderson), klopt bij Drebin aan met vermoedens dat dit niet is wat het lijkt. Ze blijkt gelijk te hebben, en Drebin start zijn onderzoek.
Dat deze nieuwe versie de humor overneemt van de originele reeks is meteen duidelijk uit de openingsscène, waarin een klein schoolmeisje een bank binnenloopt tijdens een overval en stiekem Liam Neeson blijkt te zijn. Je voelt de grap net als vroeger van te voren aankomen, maar lacht er desalniettemin om. Er wordt maar één ding uit de bank geroofd, namelijk iets wat lijkt op een harddrive met een naam die aangeeft dat ditmaal ook deels de Mission: Impossible-films op de hak worden genomen.
Zoals het hoort zit dit van begin tot einde volgepropt met grappen. Bij lange na niet allemaal geniaal, maar omdat ze maar blijven komen zit de lach er wel in. Het plot, aanwezig doch flinterdun, is puur een kapstok voor krap anderhalf uur zoveel mogelijk onzin dumpen (zelfs op de aftiteling staat her en der een grapje). Er is zelfs plek voor een parodie op de videoclip van Whams 'Last Christmas', die een bizarre wending neemt.
Liam Neeson is zeker niet de verkeerde man voor de taak. Ten eerste is het een verademing om hem weer eens te zien in iets anders dan een actiefilm. Toen de echtgenote van de acteur overleed, verging hem de lol in het vak en nam hij rollen aan die hem weinig moeite kostte. Als hij hiermee weer genot heeft mogen ervaren op een filmset, dan is dat mooi meegenomen. Ten tweede schiet hij weliswaar af en toe mis wanneer hij met een serieus gezicht een grap maakt, maar hier en daar toont hij een kinderlijk enthousiasme dat perfect werkt.
Pamela Anderson kan ondertussen zeker tippen aan Priscilla Presley uit het origineel (die een halve seconde in beeld komt). Ze heeft wel vaker laten zien dat ze komisch talent heeft, onlangs nog op Broadway in de nieuwe opvoering van 'Chicago'. Ook zij heeft wat missers, maar net als Neeson komt ze soms onverwachts uit de hoek. Bijvoorbeeld wanneer ze het fictieve jazznummer 'Sassafras Chicken' zingt in een club, om de slechterik af te leiden.
De reeks stond ook bekend om zogeheten 'running gags', kleine grapjes die steeds terugkeren. In dit geval is het dat Frank steeds een beker koffie krijgt overhandigt. Het werkt het beste wanneer het grapje een tijdje niet is ingezet, en dan ineens in een onverwachte situatie weer opduikt. Dit, en de eerder genoemde punten, tonen dat de makers respect hebben voor de franchise en het publiek aan het lachen wil maken met de humor die men verwacht.
Ze gaan een paar keer onderuit. De grootste uitglijder is wellicht het moment waarin Frank en Beth bespioneerd worden, en de gluurder vanwege een onhandig perspectief andere dingen ziet dan wat er eigenlijk gebeurd. Sowieso is dat gejat van Austin Powers, maar het is ook nog eens iets te seksueel voor jongere kijkers. Het zijn geen grappen die zich lenen om herhaald te worden op het basisschoolplein.
De Mission: Impossible-reeks wordt dan wel geparodieerd, maar je zult Liam Neeson (of zijn stuntdubbel) niet aan een opstijgend vliegtuig zien bungelen. Het budget is relatief bescheiden (voor een Amerikaanse film met filmsterren), en bewijst daar weer eens mee dat er geen honderden miljoenen nodig zijn voor prima vermaak voor een groot publiek. Het is alweer een tijdje geleden dat er een dergelijke komedie op het grote doek verscheen, en gezien dit een bekende titel is trekt het mogelijk nóg meer gegadigden. Die zullen niet teleurgesteld raken, mits de verwachtingen laag blijven.
