Chingduang Duijkers (Yada), Ophaphoom Chitapan (Dum), Nachat Juntapun (Mon), e.a. | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2025
De Japanse verovering van Thailand (eigenlijk was het een militaire alliantie) is een van die - in het Westen - vergeten hoofdstukken uit de geschiedenis die zich best lenen voor een cinematografische setting. Weer eens een ander verhaal uit de Zuidoost-Aziatische arena dan Pearl Harbor, Apocalypse Now of The Bridge on the River Kwai. Regisseur Wisit Sasanatieng zag er wel brood in en maakte een actiekomedie gesitueerd tijdens de laatste fase van de Tweede Wereldoorlog in de Thaise provincie Nakhon Si Thammarat.
De gemene Japanners en lafhartige collaborateurs worden de voet dwars gezeten door een vijfkoppige dievenbende onder leiding van Ko-Wah Thungsong, een man met een roerig verleden die de andere bendeleden ooit als jonge weeskinderen onder zijn hoede nam. Dit zijn je reinste Robin Hoods, maar dan gehuld in cowboykleren. Waarom ook niet? Het team bestaat uit een brute kracht, een kruisboogvirtuoos die haar wapen opvallend weinig hoeft te herladen, een zwaardvechter en natuurlijk een scherpschutter. Die laatste is verplichte kost in dit soort films. Ko-Wah zelf gooit graag met bijlen trouwens.
Als de bende een kaart met daarop een rood kruis erop weet te bemachtigen, zetten zij een plan in werking om de waardevolle buit (de titel verraadt al een beetje waar die uit bestaat) buit te maken. Ze infiltreren, worden verliefd, vechten, halen herinneringen op en doen vooral heel erg hun best om de anderen en de kijkers aan het lachen te maken.
In de postcreditscène van Gold Rush Gang wordt iemand keer op keer flink in zijn ballen geknepen, begeleid door, tsja wat zijn het, scheetgeluiden? Is dit jouw soort humor, dan staat je twee uur aan onvervalste lol te wachten (ook de inlegkruisjes, nepsnorren en middelvingers worden niet geschuwd). Zo niet, dan is deze Thaise actiekomedie een hele lange zit. Geroepen om het publiek voor te lichten en deze review te schrijven, heb ik het volbracht. Met pijn, moeite en een steeds negatiever wordend beeld van Thaise cinema.
Wat nog het meest in het voordeel van Gold Rush Gang spreekt is dat de vormgeving precies bij het type humor past: gigantische kitsch dus. Wacht even, is dat wel een voordeel? Hoe dan ook, alles ziet er heerlijk nep uit en de kleuren spatten van het scherm. De personages hebben de raarste kleding en make-up en het lijkt alsof elke scène is opgenomen voor een greenscreen, zelfs wanneer dat niet het geval is. Speciale vermelding verdienen de beelden van de modeltrein die tussen het knalvuurwerk doorrijdt om een woeste rit te simuleren waarbij het voertuig met handgranaten wordt bestookt. Het is allemaal Ed Wood-achtig slecht.
De visuele presentatie is echter nog wel het laatste probleem van Gold Rush Gang. Om nog een keer terug te komen op de humor en dialogen, die zijn echt niet te harden als je geen liefhebber bent van onderbroekenlol, overacteren, flauwe slapstick, een overschot aan Wilhelmscreams en een running gag waarbij iedereen steeds "urrrgh!" roept. Nee, Gold Rush Gang is bepaald geen goud.
Gold Rush Gang is te zien bij Netflix.
