Onzichtbaar zijn heeft voor- en nadelen. Enerzijds kun je onopgemerkt doen wat je wilt, anderzijds kijkt niemand naar je om. Onzichtbaarheid kent vele vormen: van onopvallend blijven om geen aandacht te trekken, tot je niet begrepen voelen of jezelf niet herkennen in anderen. Regisseur Martijn Blekendaal herkent het gevoel van onzichtbaarheid uit zijn jeugd en laat zien hoe krachtig en waardevol het kan zijn.
Aan het begin van de film vertelt Martijn dat hij zich tijdens zijn jeugd vaak onzichtbaar voelde, en dat kinderen en volwassenen die hetzelfde ervaren vaak te weinig erkenning krijgen. In het fictieve gedeelte van de documentaire laat hij zien hoe hij met een team een onzichtbare superheld wil creëren. Al snel rijst de vraag: welke superkrachten krijgt deze onzichtbare held? Om dat te ontdekken gaat hij langs verschillende mensen die hem mogelijk een antwoord kunnen geven.
Op papier lijkt The Invisible Ones een overambitieus project. In vijfenzeventig minuten behandelt de film gewichtige thema's zoals racisme en discriminatie, introduceert hij levendige personages, reflecteert hij op de Holocaust, brengt hij een ode aan superhelden en analyseert hij onzichtbaarheid in film.
Dat klinkt alsof de film zal bezwijken onder zijn eigen gewicht, maar niets is minder waar. Alle elementen gaan moeiteloos hand in hand en versterken elkaar. Hoewel elke geïnterviewde, van mevrouw Walvisch tot aan de 'real life Batman', relatief kort in beeld komt, voelt het alsof je ze grondig leert kennen. Hun unieke en soms excentrieke levens worden vol fascinatie en bewondering neergezet, wat resulteert in een prachtig portret van bijzondere mensen.
Hoewel The Invisible Ones zich presenteert als familie/jeugddocumentaire, schuwt hij de zwaardere thema's niet. De trauma's die Jack Eljon en mevrouw Walvisch overhielden aan de Holocaust worden teder en intiem in beeld gebracht. Mohammed, die thuis veel mishandeling heeft meegemaakt, wil niet herkenbaar in beeld komen. Hoe hij zijn verhaal letterlijk onzichtbaar vertelt, is indringend en passend binnen de context van de film. De volwassen thema's worden eenvoudig, maar respectvol verkend waardoor ze ook educatief zijn, zonder de ernst of complexiteit te verliezen.
De verhalen van de geïnterviewden zijn zo fascinerend dat het fictieve gedeelte, waarin de onzichtbare superheld wordt gemaakt, kostbare tijd van deze inspirerende mensen lijkt af te pakken. Toch kan de film niet zonder dat element: het vormt het skelet van de film en legt de verbinding tussen de verschillende thema's.
The Invisible Ones is meeslepend, oprecht en inspirerend. Zonder ooit ingewikkeld te worden, daagt hij je uit je wereldbeeld te herzien: herken ik mezelf in Appie, Mo, Jack, of iemand anders in de film? Ken ik iemand zoals zij, en waardeer ik die persoon voldoende? Door deze film worden de onzichtbaren eindelijk gezien.
Voor kinderen is The Invisible Ones een plezierige en interessante zit. Voor filmliefhebbers een vermakelijke en creatieve ode aan de filmkunst. Voor wie zelf ooit onzichtbaar was of dat nog steeds zo voelt, is de film een hart onder de riem. Wie gewoon een mooie, persoonlijke film wil zien, is ook aan het goede adres. Dat zo'n korte film zoveel inhoud en passie kan overbrengen, is indrukwekkend. Het breekt heerlijk met het stoffige imago van documentaires.
