in Recensies
Update:
Het was even schrikken en wennen toen de broers Joel en Ethan Coen aankondigden voortaan voornamelijk solo te werk te gaan. 'Never change a winning team', maar de Coens gingen hun eigen weg. Joel stortte zich op theater en een verfilming van Shakespeares Macbeth. Ethan markeerde na een documentaire over Jerry Lee Lewis met Drive-Away Dolls zijn eerste speelfilmproject als soloregisseur. Met Honey Don't! levert hij het tweede deel af van wat hij een 'trilogie van lesbische B-films' noemt.
In het vorige deel verkende hij de roadmovie; dit keer is de film noir aan de beurt. Wederom vertolkt opkomende ster Margaret Qualley, die grote indruk maakte in de bodyhorrorfilm The Substance, de hoofdrol. De dochter van Andie McDowell speelt dit keer de ambitieuze en, als het moet, bikkelharde privédetective Honey O'Donahue, die het ongeluk van een jonge vrouw in Zuid-Californië onderzoekt.
Het spoort lijkt aanvankelijk te leiden naar een oversekste sekteleider die met zijn lege preken hele volksstammen probeert te betoveren, maar ondertussen zijn kerk gebruikt als dekmantel voor drugshandel. Na een serie opmerkelijke en vooral gewelddadige incidenten probeert Honey de losse eindjes aan elkaar te knopen. Vooral op dit vlak laten Coen en medescenarist Cooke steken vallen. De verhaallijn rondom Chris Evans' religiefanaat kan vrijwel volledig worden geschrapt.
Coen weeft een web van markante personages, stuk voor stuk treffend vertolkt door aansprekende acteurs, maar weet er geen eenheid van te smeden. Hierdoor voelt Honey Don't! fragmentarisch en soms zelfs onsamenhangend aan. De excentrieke regisseur blinkt uit in afzonderlijke scènes, bijvoorbeeld wanneer Honey het gewelddadige vriendje van haar verdwenen nichtje een hardhandig lesje leert, maar verliest regelmatig de rode draad uit het oog. Naast de heerlijk arrogante, onzin uitkramende Evans, steelt een stoere Aubrey Plaza de show. De eerste date van haar personage MG met Honey is op zijn zachtst gezegd bizar.
Toch zijn het vooral deze krenten in de pap die bijblijven. Het bredere plaatje en het milieu dat Coen probeert te schetsen hadden meer aandacht en fijnregeling verdiend. De regisseur verbindt klassieke filmnoir-elementen met zwarte humor, waarbij het er allesbehalve zachtzinnig aan toegaat. De dialogen en oneliners zijn het sterkst wanneer er maatschappijkritiek doorsijpelt, vooral bij de bespotting van de MAGA-beweging. Toch houdt Coen zich behoorlijk in op dit vlak, waar hij en zijn broer zich in het verleden altijd meer hebben uitgesproken.
Sterker uit de verf komt de kritiek op de hypocrisie van het religieus fanatisme, al had dit ook wel wat feller gemogen. Honey Don't! speelt zich af in een troosteloze omgeving, waarin het zand rondstuift, de interieurs wel een likje verf kunnen gebruiken en de personages zelden verantwoordelijk worden gehouden voor hun gedrag. Probeer in al deze ellende maar eens het positieve te vinden. Qualley steekt hier met haar fleurige en afgemeten outfits schril tegen af, maar ook zij blijkt een troebele persoonlijkheid te hebben; een thema dat verder uitnodigde tot verdieping.
