'El Jockey': absurdistische dramedie uit Argentinië
Recensie

'El Jockey': absurdistische dramedie uit Argentinië (2024)

Pretentieuze dialogen, verstilde poses en muzikale intermezzo's die een eeuwigheid lijken te duren.

in Recensies
Leestijd: 1 min 46 sec
Regie: Luis Ortega | Scenario: Fabian Casas, Luis Ortega, Rodolfo Palacios | Cast: Nahuel Pérez Biscayart (Remo), Úrsula Corberó (Abril), Mariana Di Girólamo (Ana), Roberto Carnaghi (Oscar), Daniel Fanego (Fanego), e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2024

Mainstreamkomedies steken soms de draak met clichés van obscure arthousefilms: pretentieuze dialogen, verstilde poses, vlakke gezichten, willekeurige seksuele toespelingen en rare muzikale intermezzo's die een eeuwigheid lijken te duren. Al deze ingrediënten zijn terug te vinden in het Argentijnse El Jockey, maar zonder enige verlossing. Het resultaat is een draak van een film.

De absurdistische vertelling draait om jockey Remo, die zijn gloriedagen achter zich heeft en (noodgedwongen) transformeert in een ander persoon. Of blijft hij toch dezelfde? "Niemand is niemand" en ander filosofisch geneuzel zijn schering en inslag in deze flauwe dramedie die diepgang veinst op de meest vergezochte en theatrale manieren. Als er al gepraat wordt, want de personages staren vaak zwijgend met een gladgestreken gezicht in de camera. Wes Anderson komt er misschien mee weg door de humor en een sterke cast, maar regisseur Luis Ortega valt door de mand. Het is niet interessant, maar irritant.

Remo heeft een relatie met jockey Abril die ook het romantische doelwit is van jockey Ana. Hij drinkt, rookt en is letterlijk verslaafd aan een paardenmiddel, terwijl hij wordt achtervolgd door schurken die iets van hem willen. Een van hen draagt al zeven jaar een baby rond, wat zelfs binnen dit vreemde universum tot verbazing leidt bij de andere personages. De running gag tovert echter geen enkele glimlach tevoorschijn. Alles voelt vreselijk geforceerd.

Dat laatste is wellicht inherent aan het absurdisme en surrealisme dat Ortega nastreeft. Wie daarvan houdt, beleeft mogelijk meer plezier aan de film. Ook stemt El Jockey tot nadenken over identiteit, genderfluïditeit, menselijke capaciteiten en lotsbestemming. Als de overdreven gestileerde verpakking en pretentieuze humor je echter niet liggen, dan voelt de zit vreselijk veel langer dan anderhalf uur. Antwoorden op de aangekaarte vraagstukken geeft El Jockey (bewust) niet. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar het maakt het summiere plot er niet spannender of interessanter op. Deze film is uitsluitend geschikt voor de spaarzame liefhebber.