Een documentaire is er - zoals elke film - bij gebaat als het verhaal van de gebeurtenissen niet van tevoren bekend is. Dit verhoogt natuurlijk de interesse en het kijkplezier. Bij zulke nieuwswaardige gebeurtenissen als die van Lost in the Jungle is het echter moeilijk om het verloop en de afloop spannend te houden, vooral omdat deze bij veel kijkers in het recente geheugen staan gegrift. Niet alleen doordat de gebeurtenissen zich afspeelden in het nabije 2023, maar ook door de Netflix-documentaire Los Niños Perdidos die precies hetzelfde onderwerp behandelt.
Toch hebben veel recensies en achtergrondartikelen er een handje van om deze geschiedenis wel erg gedetailleerd uiteen te zetten. Voor velen van ons misschien niet zo'n probleem omdat we een en ander toch al wisten en het verhaal gewoon nog een keer willen herbeleven, maar voor (toekomstige) kijkers die helemaal fris en onwetend aan de documentaire beginnen toch jammer. Laat ik de introductie tot deze ongelooflijke geschiedenis dus maar beknopt houden. In mei 2023 crashte een vliegtuigje in het Colombiaanse Amazonegebied en werd een lange en uitputtende zoektocht opgezet door het leger en de inheemse bevolking om de overlevenden te vinden.
In Lost in the Jungle vertellen deelnemers aan de reddingsmissie, familieleden van de vermisten en andere betrokkenen over hun ervaringen. Er wordt een nauwgezet chronologisch verslag gedaan van de inspanningen en ontberingen in het regenwoud. Iedereen doet zijn zegje voor de camera of als voice-over bij de archiefbeelden, reconstructies en animaties. Het zijn natuurlijk vrijwel dezelfde namen als in Los Niños Perdidos, maar met enkele toevoegingen die Lost in the Jungle net even de betere documentaire maken.
We zijn inmiddels alweer een jaar verder verwijderd van die traumatische periode en voor sommige ooggetuigen is nu pas de tijd gekomen om hun medewerking te verlenen aan de geïnteresseerde journalisten en filmmakers. Ze zullen hun verhaal waarschijnlijk nog ontelbare keren moeten vertellen, want het is een van de meest bizarre van de afgelopen jaren en heeft alle betrokkenen getekend voor de rest van hun leven. Daarnaast heeft de gezamenlijke reddingsactie een nationale eenwording in gang gezet.
De inheemse bevolking, die voor een groot deel onder de controle van de guerrillabeweging FARC staat, leeft op gespannen voet met de Colombiaanse regering. Het onderlinge wantrouwen is bij aanvang van de reddingsoperatie groot, maar gaandeweg leren de ingezette commando's en de lokale scouts samen te werken en elkaar te respecteren. Genotsmiddelen spelen daarbij een grote rol trouwens. Niets verbroedert meer dan een portie coca en tabak.
Maar voor het echte werk wordt de ayahuasca op tafel gezet. Volgens de meereizende sjamaan zullen de opgewekte visioenen hen naar de vermisten leiden. Zelfs de nuchtere commando's gaan vanaf een gegeven moment mee in de wereld van rituelen en bijgeloof, als het de missie maar tot een goed einde brengt. De commandant van het regeringsleger zegt: "Het was vreemd om zo samen te werken, want ik zit niet in een sprookje van Grimm, maar we probeerden alles om de verlorenen terug te vinden." Dit is een verhaal van doorzettingsvermogen, flexibiliteit en (volgens velen) goddelijke beschikking.
Als je toegang hebt tot beide streamingdiensten dan is de Lost in the Jungle op Disney+ net de betere keuze ten opzichte van Netflix' Los Niños Perdidos. Belangrijke betrokken zijn aan de 'cast' toegevoegd en enkele verhaallijnen komen beter uit de verf. Zo duikt er naast de boze geest 'de Duende', waar de reddingwerkers heilig in geloven, nog een andere boeman op die de beschreven en getoonde groepsdynamiek meer diepgang geeft. Nog wel een tip bij het zien van deze documentaire: zet de taalinstelling op (Latijns-Amerikaans) Spaans. Als je het op Engels laat staan hoor je namelijk voortdurend een dubbele voice-over.
Lost in the Jungle is te zien bij Disney+.
