in Recensies
Update:
Brave burgers zijn niet de enigen die met bestaansonzekerheid kampen, want ook de arbeidsvoorwaarden voor Koreaanse huurmoordenaars verschuiven constant. In het losjes op Kill Boksoon geënte Mantis is de baas van een bepalende misdaadorganisatie overleden en dreigt een onrustig machtsvacuüm. Het is een premisse die schreeuwt om bewijsdrang en een hoop actie, maar juist op dat vlak blijft het vuurwerk lang uit.
Het is moeilijk om je een spin-off in te denken die flauwer is opgezet dan Mantis. Het titelpersonage van deze verwante actiefilm (gesitueerd in dezelfde verhaalwereld, maar met nieuwe hoofdpersonages) werd in voorganger Kill Boksoon al wel genoemd, maar was toen nog 'op vakantie'. Bij zijn terugkeer kost het de huurmoordenaar weinig moeite zijn naam opnieuw te vestigen, al is het maar omdat zijn ego nauwelijks grenzen blijkt te kennen.
Mantis' zwakke plek is zijn band met Jae-Yi, een nietsontziende collega die zijn vechtkunsten én zijn avances weet te weerstaan. MK, het huurmoordenaarsbedrijf dat ook in Kill Boksoon al centraal stond, kan Mantis een nieuw contract aanbieden, maar de loyaliteit van de meer vogelvrije Jae-Yi staat voor hem op de eerste plaats. Als zij weigert om zich voor zijn karretje te laten spannen, ontspint zich een flirterig, maar bloedlink machtsspel.
Mantis is geregisseerd door een debutant, maar Lee Tae-Sung was al wel assistent-regisseur van Byun Sung-hyun bij het maken van Kill Boksoon. Voor de spin-off zijn de rollen min of meer omgedraaid en heeft laatstgenoemde Lee geassisteerd bij het schrijfwerk. De verwijzingen naar Kill Boksoon zijn dus niet van de lucht, al betekent dat niet dat je de film alleen kunt volgen als je diens voorganger hebt gezien.
Byun en Lee zetten ongeïnspireerde zwart-witflashbacks in om elke connectie met eerdere gebeurtenissen zorgvuldig op te vangen, en die aanpak gaat ten koste van een vloeiend actiefestijn. Het gebeurt meermaals dat Lee tijdens actiescènes naar deze flashbacks of naar een stuk dialoog op een andere locatie snijdt. Dit is storend, omdat de aantrekkingskracht van het affiche hem uitgerekend in de actie zit (of je moet een toegewijde fan van een van de hoofdrolspelers zijn).
Het is best begrijpelijk dat debuterend regisseur Lee Tae-sung meer van Mantis wil maken dan een aaneenschakeling van geweldsuitspattingen. De John Wick-franchise (met aanwijsbare Aziatische invloeden) ging bijvoorbeeld steeds meer leven naarmate de verhaalwereld (met bijbehorende symboliek) verder werd uitgebreid. Het probleem is dat het verhaal over het wankelende monopolie van MK nooit zodanig prikkelt dat het de vele expositiescènes rechtvaardigt. Een beetje minder praten, een beetje meer actie, is de gedachte die zich meermaals opdringt.
Wellicht hadden de makers er goed aan gedaan de focus nog wat meer te verleggen naar de flirterige rivaliteit tussen Mantis en Jae-Yi. Vertolkers Yim Si-wan en Park Gyuyoung (beiden bekend van megahit Squid Game, en Park ook van Sweet Home) zijn namelijk uitstekend gecast, en er gaat meer spanning uit van de band tussen hun personages dan van de film als geheel. Wat dat betreft is het extra jammer dat een duel tussen de twee hoofdrolspelers - dat zich halverwege aankondigt als een potentieel hoogtepunt - uitloopt op een forse anticlimax.
Pas richting het einde komt Mantis eindelijk op de proppen met een actiescène die het aankijken meer dan waard is. Die oogst is mager, ook al wegen de laatste loodjes in gelijkaardige films wel vaker het zwaarst. Het is niet gezegd dat liefhebbers van Kill Boksoon en gestileerd geweld zich niet bij vlagen zullen kunnen vermaken. Maar de 'wauw'-factor waar je zeker in het speelse openingsuur driftig naar kunt zoeken? Die lijkt onbedoeld opgespaard te worden richting de volgende spin-off.
