Een zwerfhond leeft in Brazilië hooguit drie jaar, zo vertelt iemand van de dierenopvang aan Pedro. De nieuwbakken chefkok van een chic restaurant in São Paulo komt kijken of hier overdag plaats is voor zijn karamelkleurige viervoeter, die zo van de straat zijn keuken binnenliep. De dierenverzorger zegt dat Caramelo geluk heeft met zijn nieuwe baasje, waarop Pedro antwoordt: "Ik denk dat ík geluk heb."
Anders dan de titel doet vermoeden is Caramelo vooral een film over Pedro en zijn turbulente leven. Hij staat onder grote druk in zijn nieuwe baan, wordt verliefd op de eigenaar van de hondenopvang en er dient zich een probleem aan dat niet zomaar verdwijnt. Caramelo staat de jongeman bij tijdens al deze veranderingen. Niet met het soort pseudo-superkrachten waar veel filmhonden mee behept zijn (nou ja, bíjna niet), maar met een kwispelend staartje en de loyaliteit waar de diersoort om bekendstaat.
Caramelo laat de hond gewoon een hond zijn; hij praat niet en we kunnen zijn gedachten niet horen. En waar veel van dit soort producties zich tegenwoordig bedienen van een CGI-gedrocht , wordt hier de titelrol gespeeld door een echte Carolina Dog (volgens de hondenscanner-app) van vlees en bloed. Het beestje, dat in het echt Amendoim ('pinda') heet, is een prima acteur en hij wordt geholpen door uitstekend camerawerk en dito montage. Zo zie je maar weer: een geavanceerde computer is vaak helemaal niet nodig.
Rafael Vitti zet Pedro neer als een uiterst sympathieke protagonist: een knappe jongeman met onvervalste puppyogen en het hart op de juiste plaats. Eigenlijk zijn alle personages innemend, want Caramelo is een film zonder antagonisten. In dit bitterzoete verhaaltje komt de spanning uit een andere hoek. Het verloop is voorspelbaar en er wordt gestrooid met clichés ("we koken om liefde te delen"), maar het amusement is er niet minder om. Dit is zoetsappig melodrama zoals zoetsappig melodrama bedoeld is: om je heerlijk in onder te dompelen.
Ook de visuele kant van Caramelo is goed verzorgd en draagt bij aan dat warme gevoel. Levendige kleuren overgoten met een glossy glinstering, zoals in veel Zuid-Amerikaanse producties, vullen het televisiescherm en heerlijk uitziende gerechten in Pedro's restaurant doen je watertanden. Bovendien heeft film een zeer vermakelijke soundtrack waarop O Baile Todo (de Braziliaanse versie van Who Let the Dogs Out?) natuurlijk niet ontbreekt. Het slotlied bevat de zin: "Tussen hemel en aarde is een universum zo zoet als karamel." Voor honderd minuten mag de kijker daar deel van uitmaken.
Caramelo is te zien bij Netflix.
