In 1957 loopt een jonge vrouw weifelend over een besneeuwd plein bij Alpine Lake, aan de rand van de Rocky Mountains. Het blijkt een kampplaats voor christelijke kinderen. De vrouw heeft cijfers doorgekregen in haar dromen. Zeven in totaal, dus het nummer moet regionaal zijn. In het midden van het plein staat een eenzame telefooncel met daarin... een zwarte telefoon.
Flashforward naar 1982. Finn heeft het moeilijk: hij belandt voortdurend in vechtpartijen op school, waarvan hij vaak zelf de initiator is. Hij gebruikt agressie als posttraumatische uitlaatklep, maar er is meer. Vier jaar nadat hij de 'Grabber' naar het hiernamaals stuurde in The Black Phone, ziet de tiener de seriemoordenaar nog steeds opdoemen in het duister. "Dood is maar een woord."
Black Phone 2 is een naargeestige horrorfilm die het verhaal van Finn, de Grabber en vooral Gwen verder uitbouwt. We leren de voorgeschiedenis van de seriemoordenaar kennen en de protagonisten gaan nieuwe uitdagingen aan die alles van hun vernuft en wilskracht vergen. Anders dan in The Black Phone bevindt de herboren tegenstander zich nu in de schimmenwereld. Toch kan hij hen fysiek nog steeds het vuur aan de schenen te leggen. Hoewel, vuur? "Hell is not flames, Finney, it's ice!"
De nieuwe status van de Grabber leidt tot een ander soort angst en beven dan in het eerste deel. Het gaat nu niet om de ontsnapping aan een mens van vlees en bloed, maar om het gevecht tegen een geestentiteit. Binnen het genre van de bovennatuurlijke horror is het haast onmogelijk om nog origineel uit de hoek te komen; ook Black Phone 2 slaagt daar niet in.
De krachten en trucs die de wraakzuchtige geest inzet hebben we vaker gezien. Vooral A Nightmare on Elm Street en The Conjuring dringen zich op, aangevuld met een welkom snufje Spoorloos. De originaliteit van het eerste deel, waarin Finn via de zwarte telefoon aanwijzingen kreeg uit het hiernamaals, is grotendeels ingeruild voor het meer platgetreden pad van droomboodschappen en een aanvaller die toeslaat tijdens de slaap. Word wakker!
Mason Thames en Madeleine McGraw als broer en zus zijn inmiddels vier jaar ouder, maar de tijd heeft hen geen goed gedaan. Het spel van Thames is houterig en vlak (ook wanneer de situatie daar niet om vraagt) en McGraw acteert veel te overdreven. Voor het fijnere werk moeten we toch echt weer bij Ethan Hawke zijn. Zodra hij in beeld verschijnt, is de aandacht van de kijker gevangen. Helaas krijgt hij pas halverwege zijn eerste zinnen.
In de scènes waarin de belegerde tieners overleggen (het 'sneeuwstorm zorgt voor isolatie'-cliché wordt weer eens van stal gehaald) vallen juist de stroeve dialogen en onlogische beslissingen op. Mensen vertellen elkaar te pas en te onpas maar de helft van wat ze weten. Bovendien besluit de groep telkens weer om opgesplitst op verkenning te gaan. Het maakt van Black Phone 2 een degelijke, maar veel minder imponerende horrorfilm dan het eerste deel.
