An en Eefje vielen in 1995 na een goochelshow van rasgriezel Rasti Rostelli in handen van kinderverkrachter Marc Dutroux. Het een had niet met het ander te maken, maar de associatie zal altijd blijven. Rostelli was zelfs korte tijd zelf verdachte. In het fictieve Baramulla wordt ook een goochelaar beschuldigd van de ontvoering van een kind. Met de woorden "dit is geen gewone kist, maar een poort naar de hemel" zou de man het zoontje van een plaatselijke hoogwaardigheidsbekleder in rook hebben laten opgaan.
Politiecommandant Ridwaan, die speciaal wordt ingevlogen om de zaak te onderzoeken, gelooft echter niet dat de gevangengenomen goochelaar schuldig is aan de verdwijning. Als een andere agent hem zegt dat het een uitgemaakte zaak is en dat de dader al vast zit, reageert hij met "Je bedoelt de verdáchte." En Ridwaan krijgt gelijk. Zijn onderzoek leidt hem naar nog duisterder krochten en krachten binnen een verscheurd Kasjmir. Maar hoe verder hij graaft, hoe dichter het gevaar hem ook persoonlijk naderbij komt.
Baramulla is een naargeestige thriller die in een keiharde wereld speelt. Het verhaal vindt plaats in de moderne tijd, maar met als historische achtergrond de exodus van Indiase hindoes aan het begin van de jaren negentig uit de Kasjmirvallei, verdreven door militante Moslimgroeperingen. Wanneer Ridwaan en zijn gezin een sinister huis in de stad Baramulla betrekken (inclusief dove huisknecht), kalken kwaadwilligen al snel het woord 'kaafir' (ongelovige) op de buitenmuur. De verhoudingen staan nog steeds op scherp.
Zo ernstig en zakelijk als Ridwaan de vermissingszaak aanvliegt, zo serieus en nauwgezet vertelt regisseur Aditya Suhas Jambhale dit verhaal. De gebeurtenissen ontvouwen zich op sobere wijze. Hints naar de dader(s), de ontdekking van een groter complot en de persoonlijke sores van de inspecteur en zijn gezin wisselen elkaar af in scènes, die zonder enige poespas de aandacht vast weten te houden. De kijker wordt daarbij niet te veel bij het handje genomen, maar moet er zelf achter komen hoe de vork in de steel zit.
Niet dat de verklaringen al te ingewikkeld of moeilijk te raden zijn (dat hoeft ook niet), maar er wordt tenminste niet om de haverklap middels onnatuurlijke dialogen door de personages aan de kijker uitgelegd wat er voor diens eigen ogen gebeurt. Dit komt de mysterieuze sfeer zeer ten goede en is tegenwoordig behoorlijk ongebruikelijk, met name op Netflix. Baramulla is sowieso enorm sfeervol, met mooie beelden van de straten van Baramulla of vissersboten op een mistig meer, allemaal ondersteund door een dwingende soundtrack.
In die zin onderscheidt Baramulla zich zeker van andere macabere thrillers, maar ook de samenvoeging van genres valt op. Baramulla is een politiek geladen kidnapfilm met harde actie en intense familiedynamiek, maar ook met een ander ingrediënt dat hier voor het plezier van de lezer/kijker niet vermeld zal worden. Gaat dat gewoon met eigen ogen zien!
Baramulla is te zien bij Netflix.
