in Recensies
Update:
Jazzpianist Keith Jarrett is met pensioen, maar nog steeds een grote naam. De Amerikaan maakte onder meer deel uit van de band van de legendarische Miles Davis, om vervolgens solo verder te gaan. Jarrett stond bekend om zijn improvisaties, waarbij hij zich liet meevoeren door wat hij op dat moment voelde. Geen enkel concert was hetzelfde. Op 24 januari 1975 gaf de jazzmusicus een legendarisch optreden in de Keulse Opera. De liveregistratie ervan werd het bestverkochte jazzalbum van een soloartiest ooit.
Het Duitse biografische drama Köln 75 van filmmaker Ido Fluk fungeert eigenlijk als één grote opmaat naar deze historische muziekgebeurtenis. Opvallend is dat de film niet alleen een allesbepalend moment in de carrière van Jarrett verbeeldt, maar ook het levensverhaal vertelt van een ogenschijnlijk onbeduidende Keulse jongedame. Ook deze Vera Brandes zou uitgroeien tot een zwaargewicht in de moderne internationale muziekscene. Zoals wel vaker het geval is, wees aanvankelijk niets op Vera's latere succes.
Brandes zit nog op de middelbare school, waarvoor ze weinig interesse heeft. Ze hangt liever rond in de lokale ijssalon, die meer dienstdoet als café. Wanneer de Britse jazzmuzikant Ronnie Scott er komt optreden, raken de twee aan de praat. Scott weet Vera niet zijn bed in te krijgen, maar ziet wel potentie in haar doorzettingsvermogen en ontegenzeggelijke overtuigingskracht. Zonder enige ervaring bombardeert hij Vera tot zijn tourmanager.
Brandes' grootste troef is haar enorme charme, die in combinatie met haar brutale inborst ervoor zorgt dat niemand haar iets kan weigeren. Ze is zelfs haar vader, een strenge tandarts die geen enkele tegenspraak duldt, voortdurend de baas. Binnen afzienbare tijd is Vera het huis uit, zonder dat haar ouders het overigens doorhebben. Ze huurt een kantoortje en zet zo haar eerste stappen als tourmanager en producent.
Het is een bijzondere keuze dat Fluk het perspectief halverwege vrijwel volledig verlegt naar Jarrett, die van hot naar her rijdt in een klein autootje tijdens een bescheiden Europese tour, met in zijn kielzog een Amerikaanse journalist. Het geeft het gevoel dat je in een andere film bent beland. Jarrett en Brandes voelen zich allebei vaak onbegrepen en handelen puur vanuit hun gevoel. Het is dan ook een kwestie van tijd voordat hun wegen elkaar kruisen.
Het onvermijdelijke gevolg van Fluks aanpak is dat Vera, zodra de tweede helft goed en wel op gang is, grotendeels uit beeld raakt. Wanneer ze Jarrett ontmoet, is een korte opfrisbeurt nodig om weer te beseffen uit welk hout ze gesneden is. Veel tijd gaat bovendien op aan een reeks tegenslagen. Het geld voor de opera heeft Vera niet. De aanwezige Bösendorfer-piano is kleiner dan gevraagd en bovendien in slechte staat, waardoor Jarrett dreigt af te haken.
Het leidt tot een spannende finale, waarin praktische euvels de personages regelmatig naar de achtergrond drukken. Het contrasteert sterk met de eerste helft, waarin de karakterstudie van Vera Brandes centraal staat. Haar vrijgevochten levenshouding, haar afzetten tegen autoriteit en haar vrije seksuele moraal zijn aansprekender dan de grillen en nukken van een min of meer gevestigde jazzpianist.
