In het pre-digitale tijdperk moest zelfs de goedkoopste B-pulp worden opgenomen op duur filmmateriaal. Filmmakers moesten op z'n minst over enig talent beschikken om groen licht te krijgen voor hun ideeën (uitzonderingen zoals Manos: The Hands of Fate daargelaten). Tegenwoordig kan elke hobbyist zijn lachwekkend slechte script verfilmen met een telefooncamera en een crew van welwillende vrienden en familie. Het eindresultaat oogt vaak flets, onaf en amateuristisch, met een camera die de acteurs veel te dicht op de huid zit. Silent Night, Deadly Night dreigt in eerste instantie ook die kant op te gaan.
De film is een remake van de obscure cultklassieker uit de jaren tachtig, een prul die wonderbaarlijk genoeg toch financiering wist te vinden. Zodra deze nieuwe versie begint, bekruipt de vrees dat dit zo'n moderne misser van het kaliber Winnie the Pooh: Blood and Honey gaat zijn. Toch ebt dat gevoel geleidelijk weg. Het budget is zichtbaar laag, maar de uitvoering is zo slecht nog niet.
Zoals in het origineel draait het verhaal om Billy, die als kind getuige was van de brute moord op zijn ouders door een man in een kerstmanpak. Wanneer de kersttijd aanbreekt, lijkt zijn trauma hem getransformeerd te hebben tot een seriemoordenaar die tijdens de feestdagen toeslaat. Na zijn meest recente moord vlucht hij naar een dorp waar hij aan de slag gaat als vakkenvuller in een kerstwinkel. Als snel blijkt dat achter zijn moordlust meer schuilgaat dan aanvankelijk gedacht.
Wie het origineel kent, merkt al snel dat deze versie een heel andere richting kiest. Ook horen we een duistere stem in Billy's hoofd die als een soort Venom-achtige parasiet op hem inpraat. De makers hebben nog meer verrassingen in petto en opmerkelijk genoeg werken die. De productie zelf oogt goedkoop, maar het verhaal neemt leuke wendingen en de cast levert degelijk werk.
Rohan Campbell speelt Billy overtuigend en laat wederom zien dat hij goed uit de voeten kan met duistere rollen, zoals eerder in Halloween Ends en The Monkey. Ruby Modine, dochter van Matthew Modine en onder andere te zien in Stranger Things, vormt een solide tegenspeelster.
Ouderwetse B-films uit de jaren tachtig staan bekend om hun bizarre wendingen, tenenkrommende dialogen en andere onbedoeld komische momenten. Deze remake richt zich duidelijk op liefhebbers van cultcinema, maar kiest tegelijkertijd voor een meer samenhangende vertelling. Pas na een minuut of veertig volgt een scène die bewust inspeelt op de lachspieren.
In dat segment gooit de film de conventies even overboord en wordt het heerlijk maf. Daarna keert de film terug naar een meer conventionele benadering, wat enerzijds functioneel is en anderzijds minder bevredigend kan zijn voor kijkers die een continue stroom cultwaanzin verwachten, zoals bij Hobo With a Shotgun.
Een van de sterkste elementen is Billy's motivatie. In het origineel mocht hij vrijwel zonder rechtvaardiging moorden en schmieren, maar deze remake kiest voor een minder gratuit fundament en verheerlijkt het geweld niet. Billy's drijfveer is een leuk nieuw verzinsel dat de film des te onderhoudender maakt.
Silent Night, Deadly Night balanceert merkwaardig tussen pulp en degelijk ambacht, maar komt ermee weg. Hij is in ieder geval vele malen beter dan recente lowbudgettroep qua beeldkwaliteit, acteerwerk en verhaalopbouw. En belangrijker nog: het is geen goedkope uitbuiterij van een bekende titel. Het origineel is nauwelijks meer dan een curiosum.
Tot slot een tip voor wie nieuwsgierig is naar de versie uit 1984: skip meteen naar deel twee uit 1987. De eerste veertig minuten bestaan namelijk vrijwel volledig uit beelden uit deel een, als een uitgerekte 'previously on'. En wie daar geen tijd of zin in heeft, kan op YouTube altijd nog het korte 'garbage day'-fragment opzoeken om zowel de belabberde kwaliteit van deel twee als de knipoog in deze remake te herkennen.
